ამ სტატიას ის ყალბად აღიქვამს, ვინც მაინც და მაინც ჩემს გაკრიტიკებაზე იქნება ორიენტირებული და არა იმაზე, თუ რა მიიღო ჩემი ნაშრომიდან, რა მოეწონა და რა არ მოეწონა, როცა ამას ვწერ არც მაქვს განცდა, რომ ყველა იტყვის, რომ მაგარი სტატია, ბრავო ავტორსო, მაგრამ უარყოფითი შეფასების სიხშირე და მიზეზი მკითხველისთვის მომინდია, თორემ ადამიანის ბუნება ზოგადად ეგოისტურია და "სხვის თვალში ბეწვს ხედავს და საკუთარში დირეს ვერა".მაგრამ რა მოყვება სტატიას ეს ცალკე თემაა. ადამიანმა უნდა შექმნა, რომ შეაფასონ-ეს არა მგონია, რამე გაუშიფრავ სიბრძნესთან ან ხატოვან გამონათქვამთან მიმავალი გზა იყოს, მაგრამ ბრძნულია, თუ პრიმიტიული ყველა მე მგონი, რომ ვთანხმდებით იმაზე, რასაც ამ აზრის სისწორე, ანუ მართებულობა ჰქვია.და ამიტომაც დროა, რომ შევქმნა და მერე თქვენ გაჩვენოთ.
დღეს მანჩესტერ "იუნაიტედი" პრემიერ ლიგის სატურნირო ცხრილში მე-9 ადგილზეა, რაც ამ კლუბისთვის ცოტა უჩვეულო მდგომარეობაა ბოლო წლებიდან გამომდინარე. მანჩესტერ "იუნაიტედს" ძირითადად ცხრილში ყურებისას პირველ, მეორე ან იყოს და ვთქვათ, მესამე ადგილზე ვხედავთ ხოლმე, მაგრამ მე-9 შორია, თუმცა ის, რომ "იუნაიტედი" ხშირად პირველ ან მეორე ადგილს იკავებდა ამის საიდუმლო რა იყო ფეხბურთელებთან და მწვრთნელთან ერთად?-მხარდაჭერა, რადგან სანამ ფანები არსებობენ ჩვენ ხომ "We'll Never Die!" თავს არ მივცემ უფლებას და "ბარსელონას" ქომაგი არ დავუწყებ ქომაგობის სწავლებას "იუნაიტედის" ფანს, მაგრამ ყოველი თამაშის მერე ვკითხულობ კომენტარებს, სადაც ისეთი შინაარსის რაღაცებია დაწერილი, რაც "ელ კლასიკოს" შემდეგაც კი არ დაწერილა წაგებული გუნდის ფან-კლუბ საიტზე. აი როცა მანჩესტერ "იუნაიტედის" ფანი დაწერს ყველაფერი მორჩაო-იქ მართლა ყველაფერი მორჩა, ოღონდ არა მანჩესტერისთვის, არამედ ქომაგისთვის, რადგან ეს 2 სიტყვა ერთად არ უნდა თქვას მანჩესტერ "იუნაიტედის" ქომაგმა.შეიძლება, რომ მანჩესტერი ამ პოზიციაზე დარჩეს წლევანდელ სეზონში, შეიძლება სულაც დაქვეითდეს, მაგრამ შეიძლება ჩემპიონიც გახდეს, ან ზევით მაინც აიწიოს, მაგრამ ამ ყველაფერს ვერ გაექცევი იმიტომ, რომ წაგება მოიესში კი არ ზის, წაგება რუნიში კი არ ზის, წაგება ახლა მანჩესტერის ფანებში ზის და ამ გრძნობამ შეუქმნა მათ ცუდი წარმოდგენა მოიესზე და სხვა ფეხბურთელებზე.აუცილებელი არ არის, რომ ყველა დამეთანხმოს და იმედია მეტია ისეთი ვინც იტყვის, რა მოგვიდათ ბიჭო გამოფხიზლდითო?-ვფიქრობ და ვამბობ, რომ წარმატების გასაღები მრგვალ ბურთში კი არ ზის, რომელიც ხან ერთ მხარეს გაგორდება ხან მეორე მხარეს, არამედ წარმატება თითოეული ქომაგის გულში ცხოვრობს და რომც უქომაგოს ქომაგმა და გუნდმა მაინც წააგოს-ეს ღირსეული წაგებაა. მე მახსოვს "სელტიკი" - "იუვენტუსი". უტევდა "იუვე", გაიტანა გოლი, მაგრამ "სელტიკის" ფანებს წარბი არ შეუხრიათ-ისე ამაყად ვაჟკაცურად, ისე მოხდენილად იდგნენ.მხოლოდ ერთი ბიჭი დარჩა წვიმაში და ცხარე ცრემლით ატირდა. მე მიმაჩნია, რომ სწორედ ეს ბიჭია სიმბოლო დიდი მხარდაჭერისა, დიდი ერთგულებისა და იმისა, რამაც შეიძლება ტიტული ვერ მოგაგებინოს, მაგრამ შეგინარჩუნოს ღირსება და ამით ყველაფერი ნათქვამია.თუ პრიმიტიულად და ერთი შეხედვით ჩანს, რომ ყველაფერს მწვრთნელი და ფეხბურთელები აკეთებენ, ეს ასე არ არის. ქომაგი მე-12 მოთამაშეა და რომელ გუნდსაც უფრო ძლიერი ჰყავს თერთმეტეულთან ერთად ეს მე-12 მოთამაშე გამარჯვებას ის მიაღწევს და ეს ნიშნავს, რომ ჩვენი თერმეტეულის სიძლიერის გამო მეთორმეტე მოთამაშემ უნდა იძალოს და ყველაფერი კარგად იქნება წინ დიდი დროა და ქომაგი უნდა იყოს დაყრდნობილი შემდეგს:გაუმარჯოს მანჩესტერ "იუნაიტედს!" , "We'll Never Die!"



მათე წიკლაური