იუნაიტედის გულშემატკივრებს ყოველთვის ამაყობენ თავიანთი განუმეორებელი ლეგენდებით, მათ თავიანთი თამაშით დიდი წვლილი შეიტანეს ფეხბურთის განვითარებაში და ასევე წარუშლელი კვალი დატოვეს როგორც ისტორიაში, ასევე ჩვენს გულებში. როი კინი, ერთ-ერთი იმ ლეგენდათაგანია, რომელსაც არასდროს დაივიწყებენ, თუ მისი თამაში ერთხელ მაინც გაქვთ ნანახი, დაინახავდით რამხელა ენერგიას, ძალას, ბრძოლის ჟინს, მოგების სურვილს და თავდადებას ასხივებდა „ფანტასტიური კაპიტანი“. ჩემი აზრით „იუნაიტედის“ ისტორიაში, მასზე ძლიერი ნახევარმცველი არ ყოფილა და ბობი ჩარლტონის შემდეგ არ მგონია მასზე ძლიერი კაპიტანი მოიფიქროთ ვინმემ. ამიტომაც მანჩესტერს უყვარდა როი, როის უყვარდა „იუნაიტედი“.

ეს ჩანტი კი ბევრ რამეზე მეტყველებს. ირლანდიელი არასდროს მიდიოდა კომპრომისზე, არ ინდობდა არც საკუთარ თავს და არც სხვებს, ჯიუტად მიილტვოდა გამარჯვებისკენ და თან „წითელი ეშმაკებიც“ მიყავდა. იგი გუნდის სული და გული იყო, როგორც მინდორზე, ასევე მის გარეთ. კლუბის საუკეთესო წლები სწორედ მას უკავშირდება. იგი დღესაც იმ პიროვნებად რჩება რომლის შეცვლაც შეუძლებელია. რატომ? იმიტომ, რომ ის განუმეორებელია, გენიალურია. როი კინის საფეხბურთო კარიერა ისე მოულოდნელად დასრულდა, რომ ქომაგებსა და ექსპერტებსაც, მხოლოდ ერთი კითხვა დაებადათ - რატომ ? თითოეული ჩვენგანი შეეგუა აზრს, რომ ის „ოლდ ტრაფორდს“ სეზონის ბოლოს დატოვებდა, მაგრამ 2005 წლის 1 ნოემბერი გახდა დღე, როცა თავის თაობის ( და არამარტო) ყველაზე დიდმა ნახევარმცველმა დატოვა „იუნაიტედი“. ბევრი ვერსია გაჩნდა მის წასვლასთან დაკავშირებით, ამბობდნენ ფერგიუსონთან და კეირუშთან დაძაბული ურთიერთობა ჰქონდაო და სხვა, მაგრამ არსებობს მოსაზრება, რომ მიზეზი სულ სხვაა: მისი დამოკიდებულება იუნაიტედისადმი ისეთია, რომ ვერ აიტანა გუნდის ცუდი თამაში და ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, რომ მისი პარტნიორები არ იზიარებდნენ მის სულისკვეთებას კლუბთან დაკავშირებით. ფიქრობდა, რომ მისი თანაგუნდელები მინდორზე ბოლომდე არ იხარჯებოდნენ. თუ როგორ განვითარდა რეალურად მოვლენები უცნობია, თუმცა არავის შეუძლია უარყოს ის ფაქტი, რომ ყოველთვის ისარგებლებს ქომაგების პატივისცემით და დიდი სიყვარულით. 1993 წელს კინის „იუნაიტედში“ მისვლა „ნოტინგემ ფორესტიდან“ შეაფასეს როგორც სერ ალექსის ყველაზე გონივრული და წარმატებული გადაწყვეტილება. 1993 წლის აგვისტოში „ ქარიუ როუდზე“ დებიუტიდან , მისი უკანასკნელი თამაშის ჩათვლით „ენფილდზე“, მოედანზე მხოლოდ იმ მიზნით მოქმედებდა, რომ კლუბის სიყვარული და საკუთარი პროფესიონალიზმი გამოევლინა, ყოველთვის გამოხატავდა გამარჯვების დაუოკებელ სურვილს, რის გამო მეც და ძალიან ბევრს განსაკუთრებულად გვიყვარდა. როგორც კანტონას მემკვიდრე, კაპიტნად 1997 წელს დანიშნეს, მან აიღო საკუთარ თავზე პასუხისმგებლობა და დიდ კაპიტნად იქცა. ბევრს არ მოწონდა მისი ნერვული აფეთქებები, თუმცა როი ამას ყოველთვის გულწრფელად აკეთებდა. ერთ-ერთ ინტერვიუში, „მანიუს“ კიდევ ერთმა ლეგენდამ, გარი ნევილმა თქვა, რომ კინი აიძულებდა მათ დაცემამდე ევარჯიშათ, მაგრამ კითხვაზე , სურს თუ არა „წითელი დემონი“ დაბრუნდეს გუნდში პასუხი დადებითი იყო, რაც ბევრის მთქმელია.1998-1999 წლების სეზონი, როი კინისთვის კარიერაში ყველაზე წარმატებული იყო, „იუნაიტედთან“ ერთად ისტორიული „ტრიბლე“ მოიგო, ჩემთვის დღესაც დაუვიწყარია მისი თამაში „დელა ალპიზე“ იუვენტუსის წინააღმდეგ, მაშინ ჩემ თავს ვკითხე, ღმერთო ნუთუ ეს ადამიანია, ნუთუ ამის გაკეთება ადამიანს შეუძლია, მიუხედავად იმისა, რომ იცოდა დისკვალიფიკაციის გამო ფინალს ვერ ითამაშებდა, სწორედ როიმ გაიყვანა ფინალში ჩვენი საყვარელი კლუბი. ფერგის თქმით ის საუკეთესო ფეხბურთელია ვინც ოდესმე უნახია, რასაკვირველია ეს ხმამაღალი სიტყვებია, მაგრამ სულაც არ იწვევს აგრესიას, მის ანგარიშზე 13 ჯილდოა 12 სეზონში. „იუნაიტედის“ გულშემატკივრებმა არასდროს უნდა დავივიწყოთ, როგორ გაგვიმართლა, რომ ასეთი ფეხბურთელის ხილვის საშუალება მოგვეცა საყვარელ კლუბში. მადლობ როი.მადლობ იმ ემოციებისთვის, იმ წუთებისთვის, იმ თავდადებისთვის, იმ სიყვარულისთვის რაც 12 წელი „მანჩესტერ იუნაიტედს“ აჩუქე.