ამ სტატიაში შემოგთავაზებთ, სერ ბობი ჩალტონის ავტობიოგრაფიის ამონაწერს, რომელიც მოგვითხრობს 1958 წლის მიუნჰენის ტრაგედიას, როდესაც ''მანჩესტერ იუნაიტედის'' თვითმფრინავი ჩამოვარდა...

''იმისათვის, რომ გაგაგებინოთ, თუ როგორი იყო ჩემი ცხოვრების მთავარი დრამა, მაშინ მიუნჰენის ტრაგედიას უნდა დავუბრუნდე. მინდა მოგიყვეთ თუ რა გადავიტანეთ ჩვენ ახალგაზრდებმა. გუნდი ნიჭიერი ფეხბურთელებით იყო სავსე. ბელგრადამდე ჩვენ არანაირი განსაკუთრებული წინათგრძნობა არ გვქონდა. არაჩვეულებრივი თამაშის შემდეგ, ჩვენ ძალიან ბევრს ვხუმრობდით და ვიცინოდით. ორი დღის შემდეგ გვქონდა კიდევ ერთი უმნიშვნელოვანესი შეხვედრა ''ვულვერჰემპტონთან'' - მოგების შემთხვევაში გავინაღდებდით ჩემპიონობას. როდესაც მიუნჰენში მივდიოდით, ცა თოვლით იყო დაფარული. არანაირი მიზეზი არ არსებობდა, რომ ჩვენი ჰორიზონტი შეზღუდული იქნებოდა''...

''თვითმფრინავში მხიარული ხმები გაისმოდა, ზოგი ხუმროდა, ზოგი კი კარტს თამაშობდა. ყველა სახლში ბრუნდებოდა, სადაც გმირებს წითელი ხალიჩა ელოდათ. ბელგრადის აეროპორტში ბასბი ხვდებოდა, რომ რეისის გადადება შეუძლებელი იყო, რადგანაც ჩემპიონატში თამაში გვქონდა ჩასატარებელი''.

''ნდობა დავკარგეთ, მაშინ როდესაც ვერ შევძელით პირველივე ცდაზე აფრენა. თითქმის ყველა პანიკიორობდა, თუმცა არც ისე საყურადღებოდ. ყველა დუმდა... კარტის მოთამაშეებმა შეწყვიტეს თამაში. მესამე მცდელობის დროს სალონში სიჩუმე სუფევდა"...

საშინელი ხმები ისმოდა, ყველა სიბნელეს ''უღრმავდებოდა''...

''როდესაც გონს მოვედი, მივხვდი რომ თვითმფრინავი ჩამოვარდა... ჩემს გვერდით დენის ვეილოტი იმყოფებოდა. ისიც ჩემს სავით გონს იყო მოსული, თუმცა დაჭრილი. მოგვიანებით გავიგე, რომ ჰარი გრეგი და ბილ ფოლკსი ცდილობდნენ თვითმფრინავიდან ფეხბურთელების გამოყვანას"

"მოგვიანებით დენისი მეკითხებოდა: რა მოხდა, ბობი? ''რაღაც საშინელება'', ვუპასუხე თუმცა შემდეგ ვინანე. დენისი ცუდ მდგომარეობაში იმყოფეოდა და არ იყო საჭირო მისთვის სიმართლის თქმა. თუმცა იმდენად არეული ვიყავი, რომ ფიქრიც კი არ შემეძლო. ყველგან უსულო სხეულები იყო მიმოფანტული, სადაც ვერ ვიცანი ჩემი უახლესი მეგობრები - ედი კოლმანი, რომლიც ოჯახშიც გავიზარდე და დევიდ პეგი, რომელთანაც საერთო ფესვები მქონდა. საბოლოოდ, გრეგმა და ფოლკსმა, მანქანაში ჩამსვეს და სავაადმყოფოში წამიყვანეს. აღმოჩნდა, რომ ტვინის შერყევა მქონდა და მცირე დაზიანებები. ძალიან გაღიზიანებული ვიყავი, ექიმებს ვეჩხუბებოდი, ვუყვიროდი, რომლებზეც ვთვლიდი, რომ მათ არ ესმოდათ ჩემი გრძნობები. თუ რას ვეუბნეოდი იმ ღამეს, აღარეფერი მახსოვს, თუმცა მახსოვს ტკივილი, რომელმაც ძლიერ იმოქმედა ჩემზე''.

''შემდეგი, რაც მახსოვს არის პირველი დილა პალატაში. ჩემს გვერდით ახალგაზრდა გერმანელი იწვა, რომლის თვალწინ გაზეთი იდო. სურათებს ვუყურებდი და მივხვდი, რომ კატასტროფაზე კითხულობდა. ''ძალიან ვწუხვარ'' გამომელაპარაკა, როდესაც დამინახა. იმ მომენტში ვალდებული ვიყავი გამეგო ის თუ ვინ გადაურჩა სიკვდილს და ვინ არა... ჩემმა გერმანელმა მეგობარმა ჩამომითვალა სახელები და ხანგრძლივი პაუზის შემდეგ განაცხადა: ''დაიღუპნენ''. ეს იყო საშინელი სიტყვა, მათი სახელები დღესაც თვალწინ მიდგას: როჯერნ ბირნი, დევიდ პეგი, ედი კოლმანი, ტომი ტეილორი, ბილ ველანი, მარკ ჯონსი და ჯეფ ბენტი. მან მე ნაწილებად გამანადგურა''.

''როდესაც გადარჩენილები საერთო პალატაში გადაგვიყვანეს, უკეთ გავხდი. მინდოდა ხმამაღლა დამეყვირა: ''მადლობა ღმერთს, რომ გადავრჩით'', თუმცა როდესაც დევიდ დუნკანი, ჯონი ბერი და ჯეკ ბლენჩლაუერი გავიხსენე, რომლებიც იმ მომენტში სიკვდილს ებრძოდნენ გადავწყვიტე გავჩუმებულიყავი''.

''მეშინოდა იმაზე ფიქრი, თუ რა ხდებოდა მანჩესტერში. თავდაპირველად ძალიან ბევრს გვიმალავდნენ, თუმცა დროთა განმავლობაში ყველაფერი ცხადი გახდა, თუ ვინები დაასაფლავეს. გულის სიღრმეში, ღმერთს მადლობას ვუხდი, რომ მათი დასაფლავების თარიღი არ შემატყობინეს, რადგანაც ვერ შევძლებდი მეგორებთან გამომშვიდობებას. მას შემდეგ ჩემს თავს ყოველთვის კითხვას ვუსვავ: რატომ? რატომ გადავრჩი?..

წყარო: manchester-united.ru