სალამი ყველას,

განსაკუთრებულ კვირას ვიწყებთ. განსხვავებულია, რამეთუ ორი მატჩი გვაქვს, მაგრამ მათგან არცერთი არაა პრემიერ ლიგის ტური. ჯერ ლიგის თასი, შემდეგ ინგლისის თასი. ორი სხვადასხვა გამოწვევა, რომელთაც ერთნაირი დამოკიდებულებითა და აზრით ვხვდებით: ორივე მათგანის მოგება.

უკან ვიხედები და ვხედავ, რომ ზედიზედ 17 მატჩია არ დავმარცხებულვართ. უმეტესობა მათგანი კარგი გამარჯვება იყო, რამაც გაგვაბედნიერა, თუმცა რამდენიმე რთულად შესაგუებელი ფრე გვქონდა.

ასე მოხდა შაბათს სტოკში, სადაც ერთი ქულა ავიღეთ უეინ რუნის შესანიშნავი საჯარიმო დარტყმით. მინდა, უეინს კიდევ ერთხელ მივულოცო. კლუბის ისტორიაში საუკეთესო ბომბარდირი გახდა და მის გამო ბედნიერი ვარ. დარწმუნებული ვარ, კიდევ ბევრ გოლს გაიტანს და თავის საოცარ სტატისტიკას გააუმჯობესებს.

თუმცა, მატჩმა მწარე გემო დამიტოვა. პირველ ყოვლისა, ვერ მოვიგეთ. სამი ქულის ასაღებად საკმარისი შანსები შევქმენით და გვაგიჟებს იმის ხილვა, რომ ბურთს კარში შესვლა არ უნდა. განსაკუთრებით აღმაშფოთებელი კი ის არის, რომ იმდენად უიღბლო ხარ, ავტოგოლს იტან, როცა ამის თავიდან არიდებას ცდილობ.

პირადად მე არ მახსენდება, ბოლოს როდის გავიტანე ავტოგოლი; საერთოდ, მგონია, რომ ეს პირველი შემხვევაა. ვიცი, რომ ეს შემთხვევით ხდება, მაგრამ როცა ხდება, გულს გტკენს. ნებისმიერ შემთხვევაში, ეს ფეხბურთია და როგორც ყოველთვის, მოტივირებულები, მონდომებული უნდა დავრჩეთ და ასე გავაგრძელოთ.

ვამთავრებ. გმადლობთ თქვენი თბილი შეტყობინებებისთვის, რომლებიც გამომიგზავნეთ, განსაკუთრებით, შაბათის მატჩის შემდეგ. სასიამოვნო კვირას გისურვებთ.

გეხვევით,

ხუანი