გულშემატკივართა ნაწილს "იუნაიტედის" ნახევარფინალში გასვლის იმედი ჯერ კიდევ კენჭისყრაზე გადაეწურათ და ეს გარკვეულწილად გასაგებიც იყო. ჩვენი კლუბი მოქმედ ჩემპიონს, "მიუნხენის ბაიერნს" უპირისპირდება. თუმცა მათ დაავიწყდათ, რომ ისინი "იუნაიტედის" გულშემატკივრები არიან, კლუბის, რომელიც არასდროს კარგავს იმედს და მათი მთავარი იარაღი რწმენაა. არ იქნება მარტივი გერმანიაში გამარჯვება, მაგრამ ეს არც შეუძლებელია.

გავიხსენოთ 1999 წლის ფინალი. ფინალის ბედი გულშემატკივარმა დაწყებამდე "გადაწყვიტა". ბარსელონა თითქოს "წითლების" ბანაკად გადაიქცა. 26 მაისს 10 000 ინგლისელი იმყოფებოდა ესპანეთში. ისინი ყველაფრით ჯაბნიდნენ გერმანელებს, რაოდენობით, სიმღერით, აქტიურობით...



თუმცა მოვლენები სხვაგვარად განვითარდა. 1999 წელსაც ბევრი გულშემატკივარი დანებდა შუა მატჩის დროს. თითქოს უკვე ყველაფერი გადაწყვეტილი იყო. "ბაიერნი" აშკარად უკეთ გამოიყურებოდა და მარიო ბასლერის მიერ, მეექვსე წუთზე გატანილი გოლით მთელი მატჩის განმავლობაში ლიდერობდა. მაგრამ "იუნაიტედს" ჰყავდა ფერგიუსონი და ის ნამდვილად არ მისცემდა თავის ფეხბურთელებს დანებების უფლებას.



"ამ თასისგან თქვენ მხოლოდ ნაბიჯები გაშორებთ. მაგრამ თუ წააგებთ, მისი შეხების უფლებაც კი არ გექნებათ და მხოლოდ ექვსი ნაბიჯი დაგაშორებთ მისგან. ეს არის ის მომენტი, როცა ყველაზე ახლოს ხართ ამ თასთან და თუ თქვენ სტადიონზე თქვენი შესაძლებლობების მაქსიმუმს არ დადებთ, ბოლო წუთამდე არ იბრძოლებთ, ამ ოთახში შემოსვლა აღარ გაბედოთ!"-განუცხადა ფერგიუსონმა ფეხბურთელებს შესვენებაზე.



67-ე წუთზე, მან ბლომქსვიტი შერინგემით შეცვალა და ტედი ასეთი სიტყვებით შეაცილა მოედანზე: "შედი მოედანზე და აუცილებლად გაიტანე გოლი, რომელიც ჩვენ ასე ძალიან გვჭირდება!".




ყველაფერი წამებში შეიცვალა. ტედი შერინგემმა დამატებით წუთებზე ანგარიში გაათანაბრა, თუმცა ეს საკმარისი არ იყო. თამაშამდე "იუნაიტედის" თავკაცი იმედოვნებდა, რომ "მანჩესტერი" და "ბაიერნი" შეძლებდნენ იმ ტრადიციის დარღვევას, რომელიც ბოლო 15 წლის მანძილზე ფინალის გამარჯვებულს პენლების სერიით, ან მინიმალური სხვაობით, 1-0 ანგარიშით ავლენდა. ფერგიუსონს იმედები არ გაუცრუვდა. მისი სურვილის შესრულება ოლე გუნარმა შეძლო, შერინგემის გოლიდან წამების შემდეგ, მანაც დალაშქრა "ბაიერნის" კარი და პირდაპირ ხელიდან გამოგლიჯა ჩემპიონთა ლიგის თასი გერმანელებს.



"იუნაიტედმა" ეს როი კინისა და პოლ სქოულზის გარეშე შეძლო. ეს ნამდვილი საოცრება იყო. სოლსკიაერი ამ მატჩის გმირი, ხოლო "იუანიტედი" მეოთხე კლუბი გახდა მსოფლიოში, რომელმაც მოიგო შიდა ჩემპიონატი, ინლისის თასი და ჩემპიონთა ლიგა. "კამპ ნოუზე" სასწაული მოხდა, "მანჩესტერმა" შეძლო თამაშის შემოტრიალება და "ქამბექის მეფის" გვირგვინის დადგმა.



და რა ხდებოდა ამ დროს ოლეს გონებაში?

სკამზე მჯდომი სოლსკიაერი მოუთმენლად ელოდა თავის შანსს. როცა ფერგიმ ტედი შეუშვა მოედანზე, ის უბრალოდ უყურებდა მათ და იმედოვნებდა, რომ ბოსი შანსს მისცემდა. მეორე ტაიმში გახურება დაიწყო. თვალი მუდმივად მენეჯერისკენ ეპარებოდა, ერთი სული ჰქონდა როდის შეხედავდა ფერგი, როდის დაუქნევდა თავს და შეაცილებდა სტადიონზე. როგორც იქნა ეს მომენტიც დადგა და ოლე მოედანზე შევიდა. მას კიდევ ჰქონდა იმედი, იცოდა, რომ ჯერ კიდევ ყველაფერი დასრულებული არ იყო.



"ჩვენ ჩვენი თავის გვწამდა. მე ჩემი თავისა და უნარების მჯეროდა. რა თქმა უნდა, არ ვიფქრობდი, რომ ყველაფერი დასრულებული იყო. როცა სტადიონზე შევაბიჯე ვიცოდი, რომ ისინი დაღლილები იყვნენ და მე ერთადერთი მიზანი მქონდა - გამეტანა გოლი და ამეწია თასი და მე ეს შევძელი. არ ვიცი რას ვფიქრობდი და რას ვგრძნობდი გოლის გატანის მომენტში, საერთოდ არ მიფიქრია რა შედეგს გამოიწვევდა ეს, არ მიფიქრია რამდენ ხალხს გავაბედნიერებდი. მაგრამ მე ეს მარტოს არ გამიკეთებია. მადლობა ყველას, რომ მაჩუქეს საუკეთესო ღამე ჩემს ცხოვრებაში. ეს ჩემს საქორწინო ღამეზე უკეთესი იყო. როდესაც ხალხი ლაპარაკობს ჩემს საუკეთესო საღამოზე, ისინი იმ ჯადოსნურ სამ წუთს გულისხმობენ, რომლის განმავლობაშიც "კამპ ნოუზე" სასწაული მოხდა,"–განაცხადა თამაშის შემდეგ სოლსკიაერმა.




ოლე გუნარი არ ცდებოდა. მან ნამდვილად გააბედნიერა ათასობით ადამიანი. მათ შორის ერთ–ერთი ბექჰემიც იყო, რომელსაც ჰქონდა ბედნიერება იმისა, თავისი თვალით ენახა როგორ ცვლიდნენ ფერებს ჩემპიონთა ლიგის თასზე.



"მე ირგვლივ მიმოვიხედე და დავინახე როგორ მოჰქონდათ "ბაიერნის" ფერებში "გამოწყობილი" თასი სტადიონზე. ზუსტად ორი წუთის შემდეგ კი, მე ის ხელებში მეჭირა, ის ჩვენი იყო," –აცხადებს ბექჰემი.



რას მოჰყვა ორი გოლი "ბაიერნის" კარში? უამრავი კრიტიკოსი თვლის, რომ ეს მეოთხმოცე წუთზე 40 წლის ლოტარ მატეუსის შეცვლამ გამოიწვია. ამ აზრს ემხრობა ბრეიტნერიც: "კამპ ნოუს" დატოვებით მატეუსმა დიდი ანგარიში გაუწია "იუნაიტედს". შეცვლიდა თუ არა მატეუსის მოედანზე ყოფნა რაიმეს ეს არავინ იცის.

საოცარი ემოციური ფონი სუფევდა "მანჩესტერის" ფეხბურთელებს შორის, რასაც ვერ ვიტყვით „ბაიერნის“ ფეხბურთელებზე. ვისაც ნანახი აქვს ზემოთხსენებული ფინალი, ალბათ, უნდა გახსოვდეთ "ბაიერნის" მცველის, სამუელ კუფურის წაგებისგან გამოწვეული ემოციები. მიუხედავად დიდი მცდელობისა და 15 წლის გასვლისა, სამუელმა "კამპ ნოუზე" დატრიალებული კოშმარი ჯერ კიდევ ვერ დაივიწყა.





"თამაშის შემდეგ მე ვტიროდი. ყველა მითანაგრძნობდა, დედა, მამა, ძმები, მთელი აფრიკა ჩემს გვერდით იდგა! მთელი თამაშის განმავლობაში ვდომინირებდით, „იუნაიტედს“ იმ დღეს გაუმართლა. მათ დაგვამარცხეს ოლე გუნარისა და შერინგემის გოლებით. ფეხბურთში ვერასდროს იტყვი, რომ გაიმარჯვე, სანამ მსაჯი არ ჩასტვენს. არასდროს მიყურებია ამ თამაშისთვის, ეს ჩემთვის ძალიან რთულია,"–აცხადებს კუფური.

ვერ ვიტყვით, რომ "იუნაიტედს" მხოლოდ გაუმართლა, "წითლებმა" მოედანზე ყველაფერი დადეს, იბრძოლეს ბოლო წუთამდე, ბოლო წამამდე და, რაც მთავარია, მათ საკუთარი თავის სწამდათ და სჯეროდათ. მათ სერ ალექსი ედგათ სათავეში და ეს დამატებითი პასუხისმგებლობა იყო. ისინი ვალდებულები იყვნენ, რომ თასი აეწიათ.



რა თქმა უნდა, ყველასგან განსხვავებული იყო "იუნაიტედის" თავკაცის რეაქციები მატჩის შემდგომ. "Can't Believe it! Can't Believe it! Football Bloody Hell!"-აი, პირველი სიტყვები, რომლებიც სერ ალექსმა მატჩის შემდგომ წარმოთქვა, მას უბრალოდ კიდევ არ სჯეროდა, რომ "იუნაიტედი" ჩემპიონი იყო, სულ რაღაც ორი წუთის წინ თასს ხომ "ბაიერნისთვის" ამზადებდნენ?



"ეს ნამდვილად ზღაპარია, ტკბილი ზღაპარი. ბედნიერი ვარ, რომ ეს ყველაფერი სერ მეტ ბასბის დაბადების დღეზე მოხდა. მე ფეხბურთელებისთვის არაფერი მითქვამს. უბრალოდ გადავკოცნე და ჩავეხუტე მათ. ჩემმა ფეხბურთელებმა კარგად იციან რას ვგრძნობ მათ მიმართ, რამდენს ნიშნავენ ისინი ჩემთვის. ჩემპიონთა თასი, ეს არის ის რისთვისაც ბოლო წამამდე და წუთამდე უნდა იბრძოლო, უნდა იწვალო, იმუშაო, რაიმე შესწირო. მაგრამ თამაშის წინა ღამესაც კი მე მშვიდად ვიყავი. რომც მცოდნოდა, რომ წავაგებდით ძალიან არ განვიცდიდი, იმიტომ რომ მე წინ მთელი ცხოვრება მქონდა და არ ვაპირებდი ჩემი ჯანმრთელობის შეწირვას. მაგრამ ახლა, სრულიად შემეცვალა დამოკიდებულება, ახლა სულ სხვა რამეს ვგრძნობ, რაღაც ისეთს, რაც არასდროს არ მიგრძვნია,"-განაცხადა ფერგიუსონმა.



ასე და ამგვარად სასწაულები ხდება და 1999 წლის ფინალი სწორედ ამის დამამტკიცებელია. ეს "იუნაიტედია" და მისთვის შეუძლებელი არაფერია. თუ ეს ერთხელ უკვე მოხდა, რატომ არ შეიძლება კიდევ განმეორდეს? შეიძლება არ იქნება რამდენიმე ფეხბურთელი, შეიძლება აღარ გვყავს ფერგიუსონი, მაგრამ გვყავს და არის "იუნაიტედი"! კლუბი, რომელიც ბოლომდე იბრძოლებს წარმატებისთვის და ნამდვილად მოგვცემს მიზეზს იმისა, რომ ვიამაყოთ. ახლა კი ჩვენ მხოლოდ ერთი მოვალეობა გვაკისრია, არ დავკარგოთ ჩვენი გუნდის რწმენა და ბოლომდე დავუდგეთ მხარში. გახსოვდეთ, რომ შეუძლებელი არაფერია და მითუმეტეს "იუნაიტედისთვის"!