„ევროპულ ჩემპიონატებთან არაერთი კარგი მოგონება მაკავშირებს. მათ შორისაა დრამატიული გამარჯვება ჩემპიონთა ლიგის ფინალში „ბაიერნის წინააღმდეგ, 1999-ში. კარგად დამამახსოვრდა რამდენიმე შესანიშნავი მომენტი 99-იანებიდან, „იუვენტუსთან“ ჩატარებული მატჩებიც.
მაგრამ განსაკუთრებულად შთამბეჭდავი მომენტები ახალგაზრდულ პერიოდთან მაკავშირებს. მახსოვს „გალათასარაისთან“ 18 წლის ასაკში ნათამაშები 18 წუთი, მახსოვს როგორ გამოვდიოდი ევროპის ყველაზე ბნელ, საზარელ ტუნელში პოლიციელების თანხლებით.
მახსოვს ჩემი დებიუტი „სპარტაკის“ წინააღმდეგ 17 წლის ასაკში, მახსოვს მოსკოვში ჩასული როგორ ვუყურებდი „მანჩესტერ იუნაიტედის“ პენალტების სერიაში დამარცხებას. არ დამავიწყდება „ნოუ კამპზე“, „ბარსელონასთან“4-0 მარცხი. იმ ღამეს ხომ ნიკი ბატმა ითამაშა, პოლ სქოულზი კი ცვლილებაზე შევიდა.






წარსულის გახსენებისას ვხვდები, როგორი იღბლიანი ვყოფილვარ. პირველ რიგში, მე ვიმყოფებოდი კლუბში, რომელიც განსაკუთრებულ ყურადღებას ახალგაზრდულ სისტემას აქცევდა. ასევე, მე ვისარგებლე უეფას იმდროინდელი რამდენიმე წესით.
მაშინ კლუბს ევროპულ ჩემპიონატზე არ შეეძლო, რომ ოთხზე მეტი უცხოელი ფეხბურთელი ეთამაშებინა. ირლანდიელი, შოტლანდიელი და უელსელი მოთამაშეებიც „იუნაიტედისთვის“ უცხოელებად ითვლებოდნენ. სწორედ ამიტომ, პიტერ შმეიხელმა „ბარსელონასთან“ მატჩს ტრიბუნებიდან უყურა. ალბათ, მსგავს გამოცდილებას ვერ მივიღებდი რომ არა უეფას ასეთი წესები.
ეს კანონები ახლა გაუქმებულია და ფეხბურთელებს ნებისმიერი ევროპული საზღვრის გადაკვეთა უპრობლემოდ შეუძლიათ. მაგრამ ამავდროულად ვხედავ, თუ როგორი ტემპით ვითარდება ინგლისური ფეხბურთი - უფრო და უფრო მეტი მწვრთნელები, მსაჯები, კლუბის მფლობელები და სკაუტები იყრიან თავს ჩვენს ქვეყანაში. ვფიქრობ დროა, რომ ფეხზე წამოვდგეთ და ინგლისური ფეხბურთის სული და გული დავიცვათ.

ჩვენს გლობალიზებულ პრემიერ ლიგაში მე ყოველთვის მცველი ვიყავი. ქვეყანაში უცხოელი ბიზნესმენები უდიდეს ინვესტიციებს დებენ უცხოეთიდან ტოპ ფეხბურთელების ჩამოსაყვანად, ეს მაჩვენებელი დღითიდღე იზრდება. უცხოელმა მწვრთნელებმა მოგვაწოდეს ახალი იდეები და კიდევ უფრო გაგვავითარეს, მაგრამ ამ საკითხშიც ბალანსის დაცვაა საჭირო.
ფრენკ არნისენი, რომელიც იყო „ჩელსის“ სპორტული დირექტირი (2005-2010) და ვალდებულება ჰქონდა კლუბში ახალგაზრდა ფეხბურთელების გამოჩენის, წინა კვირაში ინტერვიუში განაცხადა: „ჩელსიში“ ფანტასტიური ახალგაზრდები გვყავდნენ, ჩვენ მათ საუცხოოდ ვზრდიდით, მაგრამ ყოველ მათგანს შანსი სჭირდებოდა თავის გამოჩენისთვის. მათ ეს შანსები არ ეძლეოდათ და იკარგებოდნენ. ინგლისური ფეხბურთის მწვრთნელები რთულ სიტუაციაში არიან, რადგან ორი-სამი მატჩის წაგებაც ბედს უწყვიტავთ, ამიტომ არ არის მათთვის მარტივი მოედანზე გამოუცდელი ფეხბურთელის გამოყვანა.“



მაგალითისთვის, ახალგაზრდა ინგლისელი ჯოშ მაკკერანი ფრენკის სისტემისაშია აღზრდილი. ის ახლა იჯარით „მიდლსბროშია“ გადასული. ამ კვირაში მან განაცხადა: „17 წლის ასაკში „ჩელსიში“ ვთამაშობდი და ვპროგრესირებდი, მაგრამ შემდეგ შემაცდინეს. ამ კლუბში მწვრთნელისგან უდიდესი ნდობა უნდა გქონდეს მოპოვებული, რომ შანსის მიღება შეძლო. მე ეს შანსები ვერ მივიღე.“

ყოველთვის ვამბობდი, რომ ინგლისელ მოთამაშეებს კონკურენცია სჭირდებათ ევროპის ყველაზე ნიჭიერ ფეხბურთელებთან. რაიან გიგზი, დევიდ ბექჰემი, პოლ სქოულზი ნებისმიერ გარემოს შეეგუებოდნენ. მაგრამ რა უნდა მოუხერხდეს მაგალითად ჩემს მსგავს მოთამაშეებს? ან თუნდაც ჩემი ძმის ან ნიკი ბატის სახის ახალგაზრდებს.

ახალგაზრდა ფეხბურთელებს, რომლებსაც აქვთ კარგი შესაძლებლობები, აუცილებლად უნდა ხვდებოდნენ ძირითად შემადგენლობაში ტოპ კლასის ფეხბურთელების გვერდით. ასე მათი განვითარების დონეც გაიზრდება და შანსებიც მიეცემათ.
მაგალითისთვის ავიღოთ „ბარსელონას“ დღევანდელი შემადგენლობა: მესი, ხავი ინიესტა და მათთან ერთად მოთამაშე პედრო, ბუსკეტსი, პიკე.
ეს ფეხბურთელები მსოფლიოს კლასის მოთამაშეებად ითვლებიან იმიტომ, რომ გვარდიოლას მათი სჯეროდა და აძლევდა შანსებს. რამდენიმე წლის წინ მესმოდა კრიტიკა ჯონი ევანსის მიმართ, თითქოს მას „იუნაიტედში“ მომავალი არ ჰქონდა, ანალოგიური ხდებოდა ტომ ქლევერლიზე და დანი უელბეკზე. მათ მიეცათ შანსი „რეალთან“ მატჩში. ამან დასაწყისისთვის შესაძლოა არც ისე კარგი შედეგი მოიტანოს, მაგრამ მწვრთნელის მიერ მათში ინვესტიციის სახით ჩადებული დრო აუცილებლად გამოჩნდება.

რა თქმა უნდა, სხვა კლუბების მსგავსად „მანჩესტერ იუნაიტედიც“ მილიონებს ხარჯავს უცხოელი ფეხბურთელების გადაბირებაზე. კლუბს ორივეს გაკეთება სჭირდება (უცხოელების გადაყვანაც და ინგლსიელების აღზრდაც). მაგრამ რამდენი ბრიტანული კლუბი ზრუნავს უცხოელების შეძენასთან ერთად ფეხბურთელების აღზრდაზეც?

ამის გაკეთება „ჩელსის“ მწვრთნელებს არ შეუძლიათ, რადგან მათ მხოლოდ ექვსი თვე აქვთ რადგან იციან, რომ წარუმატებლობის შემთხვევაში სამუშაოს დაკარგავენ. ვნახოთ რას იზამს „მანჩესტერ სიტი“ ამ ზაფხულში, მათ დირექტორს ისეთი აკადემიის შექმნა აქვს განზრახული, როგორიც „ბარსელონაშია.“

არსენ ვენგერი დიდ რისკებზე მიდის ახალგაზრდა ფეხბურთელებზე მუშაობისას, მაგრამ მათი უმეტესობაც საზღვარგარეთიდანაა შემოსული. მათი აღზრდილი მოთამაშეებიდან, მხოლოდ ჯეკ უილშერი და გიბსი თამაშობენ „არსენალში“ სკოლიდან მოყოლებული.

ალბათ ვენგერმა დიდი დარტყმა მიიღო ცესკ ფაბრეგასის და სამირ ნასრის კლუბიდან წასვლის შემდეგ. მისი თქმით, ჯეკ უილშერის მსგავსი მოთამაშეებისთვის ნდობა უფრო ადვილია. ჯეკს ხომ ცხოვრების უმეტესი ნაწილი „არსენალში“ აქვს გატარებული.

„მილანის“ 90-იანი წლები. მათ ჰყავდათ სუპერვარსკვლავები როგორებიც იყვნენ ფრენკ რაიკაარდი, რუდ გილიტი და ვან ბასტენი. მაგრამ კლუბის გული იყო პაოლო მალდინი, ალესანდრო კოსტაკურტა, ფრანკო ბარესი და დემეტრიო ალბერტინი.


გადახედეთ ევროპის ყველაზე ცნობილ ლიგებს. „ბარსელონას“ 22 ფეხბურთელიდან 15 ესპანელია, ეს მაჩვენებელი 68 პროცენტამდე აღწევს. „იუვენტუსის“ 63% ფეხბურთელებისა იტალიელია, „იუნაიტედის“ 52% ბრიტანელი, „ბაიერნის“ კი 45%.

პრემიერ ლიგაში განაცხადში მყოფ ფეხბურთელთა რაოდენობა კანონით უკვე 25-მდეა გაზრდილი. ეს არის ერთ-ერთი სწორი ნაბიჯი და გზა, რადგან ბრიტანულ ფეხბურთს ამ პრობლემის გადაჭრა მხოლოდ კანონით და მონდომებით შეუძლია.

და ალბათ, კლუბები უნდა მიხვდნენ, რომ ინგლისური ფეხბურთის და ფეხბურთელების დაცვა და განვითარება მათსავე ინტერესებში შედის, რადგან ისინი მალე დაინახავენ, თუ რა შედეგს მოიტანს ახალგაზრდა მოთამაშეებისთვის შესაბამისი პირობების უქონლობა.

წყარო: dailymail.co.uk