დღეს ამ ბლოგს სახლიდან ვწერ. იმედგაცრუებული ვარ, რომ ვერ მოვახერხე თამაშის დასრულება, მაგრამ თან ძალიან ამაყი ვარ იმ სიმამაცისა და ძალის გამო, რომელიც ჩემმა თანაგუნდელებმა გამოიჩინეს. მათ ყველაფერი დატოვეს მოედანზე, ისინი უბრალოდ დაუჯერებელნი იყვნენ.

ყველაფერი შეიძლებოდა მომხდარიყო და ყველაფერი ჩვენ წინააღმდეგ იყო.

თუ არსებობს თამაში, რომლის გამოტოვებაც "იუნაიტედის" არცერთ ფეხბურთელს არ სურს, ეს "ლივერპულთან" ჩატარებული მატჩია, მაგრამ სხვა გზა არ გაქვს, ამ სპორტში დაზიანებები ხშირია, ეს ფეხბურთის განუყოფელი ნაწილია.

საბედნიეროდ, ეს პირველი შემთხვევა იყო ჩემს კარიერაში, როდესაც ტრავმის გამო ასეთი მატჩის გამოტოვება მომიწია. პირველი შემთხვევაა, როცა კუნთის ტრავმის გამო მოედნის დატოვება მომიწია თამაშის განმავლობაში.

სინამდვილეში მოხარული უნდა ვიყო, რომ ასე არასდროს დამმართნია, მაგრამ ბედნიერი ვერ ვიქნები, რადგან დერბის თამაში დღევანდელმა დღემ შემაწყვეტინა. უიღბლობაა და თანაც ამ დროს ტრავმა მიიღოს ანდერმაც და ჯესიმაც, ორივემ იგივე მიზეზით.

ძალიან ცუდია, რომ ეს ყველაფერი პირველ ნახევარშივე მოხდა. საოცნებო დასაწყისი არ გვქონია, მაგრამ გუნდი ბოლომდე იბრძოდა, მიუხედავად ამდენი ტრავმისა, მიუხედავად დაღლილობისა და მოწინააღმდეგე მხარეზე უკეთესი შანსებიც გვქონდა.

რაც შეეხება ჩემს ტრავმას, ვგრძნობდი, რომ რამდენიმე წუთის განმავლობაში მტკიოდა და ვიმედოვნებ, რომ სალაჰის გაჩერების მცდელობისას უარესად არ დავიზიანე. ძალიან მტკიოდა, მაგრამ სალაჰი უნდა გამეჩერებინა და ასეც მოვიქეცი!

ვიმედოვნებ, რომ სერიოზული არაფერია. ყველაფერს გავაკეთებ, რათა რაც შეიძლება მალე დავბრუნდე და გუნდს დავეხმარო.

მადლობას გიხდით მხარდაჭერისა და ყველა გამამხნევებელი შეტყობინებისთვის. ვიმედოვნებ, რომ ყველას საოცარი კვირა გექნებათ.


გეხვევით,
ხუანი.