მთელი მსოფლიოს დაპყრობა, რა თქმა უნდა, კარგია, მაგრამ უფრო დიდი სიხარული მოაქვს მშობლიურ მიწაზე ბატონობას.

2008 წლის მაისის წარმატებამ „იუნაიტედის“ დეკემბრის წარმატება გამოიწვია: გუნდმა საკლუბო მსოფლიო ჩემპიონატი მოიგო. მაგრამ მიუხედავად იმისა, რომ მომდევნო 2 სეზონში გუნდი ზედიზედ ორჯერ გავიდა ჩემპიონთა ლიგის ფინალში, პეპ გვარდიოლას შესანიშნავი „ბარსელონა“ გადაულახავ ბარიერად იქცა.

მშობლიურ ინგლისში კი ყველაფერი სხვაგავარად იყო. 2009 წლის ჩემპიონობის მოპოვებით „იუნაიტედი“ „ლივერპულს“ გაუთანაბრდა ტიტულების რაოდენობით: მე-18 თასი. 2010 წელს „ჩელსის“ ჩემპიონობამ მხოლოდ გადაავადა გარდაუვალი და უკვე მომდევნო სეზონში „წითლები ქვეყნის ყველაზე ტიტულოვან გუნდად იქცნენ.

პირველი 7 თვის განმავლობაში დაუმარცხებელმა „იუნაიტედმა“ მე-19 ტიტული გაიფორმა 2011 წელს, რომლისკენ მიმავალ გზაზეც ბრწყინვალე გამარჯვება მოიპოვა კარლო ანჩელოტის „ჩელსიზე“.

„ლურჯები“ დამარცხდნენ, მაგრამ გაჩნდა ახალი მტერი, რომელიც მეზობლად სახლობდა. ახალი მფლობელის ხარჯზე გაძლიერებულმა „მანჩესტერ სიტიმ“ 2011 წელს ინგლისის თასის მოგებისკენ მიმავალ გზაზე „იუნაიტედი“ დაამარცხა და პრემიერ ლიგის მოგებაზე განაცხადა პრეტენზია.

„იუნაიტედს“ თვალწარმტაცი საჩემპიონო რბოლა ელოდა. სეზონის მიწურულს რამდენიმე მარცხის შემდეგ „სიტის“ საშუალება მიეცა, სეზონის ბოლო მატჩის ბოლო წუთზე ქვეყნის ჩემპიონის ტიტული მოეპოვებინა. ბევრი კლუბი გულხელდაკრეფილი დაჯდებოდა და მშვიდად მიადევნებდა თვალს, თუ როგორ იგდებდა ხელთ ქალაქსა და ქვეყანაში ძალაუფლებას მეზობელი გუნდი, მაგრამ „იუნაიტედმა“ სათანადოდ უპასუხა.

რობინ ვან პერსის ტრანსფერი იღბლიანი გამოდგა და 2012/13 წლების სეზონში „იუნაიტედის“ სწრაფ ტემპს ვერავინ აუწყო ფეხი. ჰოლანდიელის ჰეთ-ტრიკი „ასტონ ვილასთან“ მატჩში და ჩემპიონატის დასრულებამდე 4 ტურით გუნდმა მორიგი ტიტული მოიპოვა.

უფრო მეტიც, მთელი წლის განმავლობაში გაწეულმა შესანიშნავმა სამუშაომ „წითელი ეშმაკები“ ქვეყნის 20-გზის ჩემპიონები გახადა. 13 ჩემპიონობა 21 წელიწადში - მანჩესტერელებმა ყველას აჯობეს, დომინირებდნენ ინგლისურ ფეხბურთში და განასახიერებდნენ სიდიადის მაგალითს.