"მანჩესტერ იუნაიტედის" ნახევარმცველმა ჰენრიხ მხითარიანმა კიდევ ერთხელ აღნიშნა, თუ რამდენად დიდ როლს თამაშობს მამამისის ხსოვნა მის შთაგონებაში.

სომეხმა ფეხბურთელმა შვიდი წლის ასაკში ტრაგიკულად დაკარგა მამა, რამაც მის ბავშვობას უდიდესი ჩრდილი მიაყენა. თუმცა მხითარიანმა არა მარტო იმის ძალა იპოვა, რომ მამის კვალს გაჰყოლოდა, არამედ ჰამლეტის მსგავსად მანაც მოირგო ეროვნული ნაკრების მაისური და იმდენად დიდ წარმატებას მიაღწია, რომ ახლა მსოფლიოს ერთ-ერთ უდიდეს კლუბში ირიცხება.

"როცა "ოლდ ტრაფორდზე" გადიხარ, ეს მხოლოდ სტადიონი კი არა, სცენა გგონია. მამაჩემი ცოცხალი რომ ყოფილიყო და ამ სცენაზე ვენახე, ჩემით იამაყებდა.

მას ყოველთვის ვბაძავდი და მიუხედავად იმისა, რომ აქ აღარ არის, აქამდე მოსვლაში ძალიან დამეხმარა. ცოცხალი რომ ყოფილიყო, ადვოკატი ან ექიმი ვიქნებოდი. მაგრამ ახლა ფეხბურთელი ვარ.

მამაჩემის გარდაცვალებიდან ერთი წლის შემდეგ ფეხბურთზე შევედი. ჩემი მამოძრავებელი ძალა, ჩემი კერპი მამაჩემი იყო. საკუთარ თავს ვუთხარი, რომ მის მსგავსად უნდა მერბინა, მის მსგავსად უნდა დამერტყა.

მას შემდეგ, რაც 10 წლის გავხდი, ფეხბურთი ჩემი ცხოვრების ნაწილი გახდა. ვარჯიში, კითხვა, ყურება, ფლეისთეიშენში თამაში. მხოლოდ ამაზე ვიყავი კონცენტრირებული. განსაკუთრებით კრეატიული ფეხბურთელები მომწონდა - მაესტროები. ყოველთვის მინდოდა ზიდანივით, კაკასა და ჰამლეტივით თამაში. (ნამდვილად კარგი კამპანიაა მამაჩემისთვის).

13 წლის ასაკში ბრაზილიაში წასვლა და "საო პაულოს" რიგებში 4 თვის განმავლობაში ვარჯიში მისთვის ურთულესი გადაწყვეტილება იქნებოდა, მაგრამ ახალგაზრდამ მაინც იპოვა ამის ძალა და თავისი სათამაშო სტილი განავითარა.

"ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო ნაწილია, რადგან ძალიან მორცხვი ბიჭი ვიყავი და პორტუგალიურად საერთოდ ვერ ვლაპარაკობდი. მაგრამ ამას საერთოდ არ ჰქონდა მნიშვნელობა, რადგან მე საფეხბურთო სამოთხეში მივდიოდი.

კაკას მსგავსად თამაშზე ვოცნებობდი, ბრაზილია კი კრეატიული სტილის სამშობლო იყო, რასაც ბრაზილიელები გინგას ეძახიან. ის დრო ძალიან მნიშვნელოვანი იყო, რადგან ჩემი სათამაშო სტილი სწორედ იქ ჩამოყალიბდა. ბრაზილიაში გატარებული 4 თვის შემდეგ სომხეთში რომ დავბრუნდი, ჯერ კიდევ გამხდარი და სუსტი ვიყავი, მაგრამ ტექნიკა და უნარები გამაჩნდა. მოედანზე თავს თავისუფლად ვგრძნობდი. თავი სომეხ რონალდინიოდ მიმაჩნდა. (ჰა ჰა ჰა ჰა. არა, ვხუმრობ)."

საბედნიეროდ, "იუნაიტედის" ქომაგებს საკუთარი გუნდის რიგებში შეუძლიათ "სომეხი რონალდინიოს" ხილვა, სერ ალექს ფერგიუსონმა ხომ ბრაზილიელი რონალდინიოს შეძენა ვერ მოახერხა. "ოლდ ტრაფორდი" მოთმინებით უნდა მოეკიდოს მხითარიანის თამაშს, მაგრამ თანდათან ნამდვილად უყვარდებათ დორტმუნდის "ბორუსიას" ყოფილი მოთამაშე.

"ვიცოდი, რომ დორტმუნდში არსებული კარგი სიტუაციის დატოვება და "იუნაიტედში" წინსვლა გამოწვევა იქნებოდა. მაგრამ არ ვაპირებდი სავარძელში მოხუცივით ჯდომას და სინანულს. გადასასვლელად მზად ვიყავი.

როცა მოლაპარაკება დასრულდა და დადასტურდა, "იუნაიტედთან" კონტრაქტი გავაფორმე და აქ უკვე ყველაფერი განვიცადე. მხოლოდ მაშინ გავაცნობიერე, რომ პრემიერ ლიგაში ეს დიდებული გადასვლა შედგა.

არასდროს დამავიწყდება ეს მომენტი, ისევე, როგორც არ დამავიწყდება "მანჩესტერ იუნაიტედის" წითელი მაისურის მორგება პირველი სავარჯიშო სესიის წინ. ჩემი კარიერული მიღწევით ძალიან ბედნიერი და ამაყი ვიყავი.

ამ სეზონის დასაწყისში ტრავმა მივიღე და თამაშის მცირე შანსი მომეცა. სამართლიანი იქნება, თუ ვიტყვი, რომ მანჩესტერში ჩემი ცხოვრება იდეალურად ნამდვილად არ დაიწყო. მაგრამ ბევრჯერ ყოფილა დრო, როცა წინაღობა შემხვედრია და უკან არასდროს დამიხევია. ყოველდღიურად მუშაობას გავაგრძელებ და გუნდს წარმატების მიღწევაში დავეხმარები." - დაასრულა "იუნაიტედის" ნახევარმცველმა.

წყარო: manutd.com