როდესაც პატარა ვიყავი, ბევრად პრესტიჟული იყო თუკი შენ "მანჩესტერ იუნაიტედი" გიფორმებდა კონტრაქტს ვიდრე "მანჩესტერ სიტი". "იუნაიტედი" არასდროს მიდიოდა პატარა ბიჭებთან და უკეთებდა შეთავაზებებს, შენ შენით უნდა მისულიყავი იქ, სინჯებზე.

30 წელი გავიდა და სიტუაცია ქალაქში რადიკალურად შეიცვალა, ეს კი მე, "იუნაიტედის" ფანს ძალიან მაღელვებს. თუკი ამას ნეიტრალური გულშემატკივრის თვალით შევხედავ ძალიან გამიხარდება, რადგან ის რასაც "სიტიმ" მიაღწია შესანიშნავია. ახალგაზრდულ გუნდზე ზრუნვა გაცილებით ადრე დაიწყო, თუმცა საფეხბურთო აკადემია მხოლოდ 1 კვირის წინ გაიხსნა.

საიდუმლო აღარ არის ის რომ, "სიტიმ" ძალიან დიდი ნაბიჯი გადადგა ახალგაზრდული ფეხბურთის განვითარებისთვის და "იუნაიტედის" ყოფილ ან ახლანდელ ფეხბურთელებს ერთხელ მაინც ჰყოლიათ შვილი მიყვანილი ამ აკადემიაში. წითლების გულშემატკივართვის ეს ძალიან უსიამოვნო ამბავია, როდესაც დაინახავენ მათი საყვარელი მოთამაშე, როგორ ელოდება შვილს, რომელიც მოწინააღმდეგე გუნდისთვის თამაშობს.

"იუნაიტედმა" მოიგო 10 ახალგაზრდული FA-ს თასი, რაც საუკეთესო შედეგია ქვეყანაში და 8-ით მეტი ვიდრე "სიტიმ", თუმცა ამჟამად ცისფრებს ბევრად კარგი აკადემია აქვთ. ისინი საუკეთესო ახალგაზრდებს იყვანენ, როგორ ხდება ეს? სიმართლე გითხრათ ამაზე ზუსტი პასუხი არ მაქვს.

ბევრჯერ მსმენია, თითქოს ახალგაზრდულ დონეზე მოგება არ არის საჭირო. მე ვერ დავეთანხმები ამ აზრს. თუკი გსურს გახდე პროფესიონალი, თუკი გსურს იყო გამარჯვებული ამას პატარაობიდანვე უნად შეეჩვიო. ნიკი ბატს და რაიან გიგზს, რომლებიც ასე ძალიან უყვართ ფანებს, სწორედ ეს გზა აქვთ გამოვლილი და მათ ზრდიდნენ, როგორც გამარჯვებულს. 16 და 18-წლამდელებში გამარჯვება გვამზადებდა ჩვენ დიდი გუნდისთვის. ჩვენ ვალდებული ვიყავით გავსულიყავით და მოგვეგო თითოეული მატჩი.

როგორც იქნა პატარა რევანში ავიღე და ლემანს გავუტანე

გასულ კვირას, ბანგკონგში, ამხანაგურ მატჩში მივიღე მონაწილეობა, სადაც ძალიან კარგმა ფეხბურთელებმა მოიყარეს თავი: კაფუ, ფაბიო კანავარო, კლარენს ზეედორფი, ლუიშ ფიგუ, პატრიკ კლიუვერტი, ხავიერ ზანეტი, ანდრეი შევჩენკო და სტივი მაკმანამანი. მატჩის შემდეგ ერთ-ორ ჭიქასთან ერთად სასიამოვნო იყო იმის მოსმენა, თუ რაზე საუბრობდნენ ეს დიადი ფეხბურთელები: ცოტა ფეხბურთზე, მედიაზე, სამომავლოდ მწვრთნელობაზე, თუმცა უმეტესად მაინც ყველას ენატრებოდა მაღალ დონეზე თამაში. ასეთ ფეხბურთელებთან ერთად თამაში დიდ სიამოვნებას გგვრის და ცოტა ხნით გაბრუნებს ძველ დროში, თუმცა მაინც ვერასდროს ვერაფერი შეცვლის მას.



თამაშის დროს მეტოქის მეკარე, იენს ლემანი, კარის ხაზიდან შორს მყოფი შევამჩნიე და არც დავფიქრდი ისე გადავუგდე თავზე ბურთი. იენსი ძალიან კარგი ბიჭია, მატჩის შემდეგ ჩემთან მოვიდა და მითხრა: "დიდი ხანი ელოდი ამ მომენტს არა?" დიახ ის მართალი იყო, მე ვერასდროს დავივიწყებ 2005 წლის FA თასის ფინალს, როდესაც მან თერთმეტ მეტრიანი ამიღო.

წყარო: theindependent