შეგვიძლია სერ ალექს ფერგიუსონს თამამად ვუწოდოთ ისტორიის უდიდესი მწვრთნელი. მისი ხელმძღვანელობის ქვეშ "მანჩესტერ იუნაიტედი" მსოფლიოს ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული და ძვირადღიდებული კლუბი გახდა და ევროპისა და ბრიტანეთის 38 ტიტული მოიპოვა. მწვრთნელმა კი ამაში უდიდესი როლი ითამაშა და არამარტო ფეხბურთელთა მართვის მხრივ.

"როგორც სტივ ჯობსი უთანაბრდებოდა "ეპლს", ისე სერ ალექს ფერგიუსონი უთანაბრდება "მანჩესტერ იუნაიტედს" - თქვა თავის მეგობარსა და კოლეგაზე "იუნაიტედის" ყოფილმა აღმასრულებელმა დირექტორმა, დევიდ გილმა.

2012 წელს ჰარვარდის ბიზნესის სკოლის პროფესორი ანიტა ელბერსი ფერგიუსონს თავისი მეთოდებისა და წესების შესახებ გაესაუბრა, რომელიც გუნდთან ერთად მუშაობისას წარმატების მიღწევაში უნდა დაეხმაროს მწვრთნელს.

ანიტა ელბერსი: სერ ალექს ფერგიუსონის წარმატება და სტაბილურობა გამოკვლევას იმსახურებს და არა მარტო ფეხბურთის მოყვარულთა მხრიდან. როგორ მიაღწია მან ამას? შეიძლება თუ არა განვსაზღვროთ მეთოდები, რომლებიც მისი წარმატების საწინდარი გახდა და პრინციპები, რომელსაც იგი ეყრდნობოდა? სეზონში, რომელიც ფერგიუსონისთვის უკანასკნელი აღმოჩნდა, მე და ჩემმა სტუდენტმა, ტომ დაიემ ფერგიუსონთან ინტერვიუ ჩავწერეთ, რათა მისი მართვის მეთოდების შესახებ გაგვეგო. ჩვენ "ოლდ ტრაფორდის" სავარჯიშო ბაზას ვეწვიეთ, რათა დავკვირვებოდით, თუ როგორ მუშაობდა სერ ალექსი. ჩვენ გავესაუბრეთ ბევრ ისეთ ადამიანს, ვისთან ერთადაც მას უმუშავია დაწყებული დევიდ გილიდან, დასრულებული მწვრთნელის დამხმარეზე, ეკიპირების მენეჯერსა და მოთამაშეებზე. ჩვენ ვაკვირდებოდით მრავალრიცხოვან მოკლევადიან შეხვედრებს და ვესაუბრებოდით მოთამაშეებსა თუ კლუბში მომუშავეებს დერეფნებში, კაფეტერიაში, სავარჯიშო მოედანზე და ყველგან, სადაც კი ვახერხებდით შეღწევას. მოგვიანებით ფერგიუსონი თავად მოვიდა ჩვენთან სკოლაში და ნახა, თუ რამდენად კარგად მიმდინარეობს გამოკვლევა, მოგვაპყრო პირადი მზერა და სტუდენტთა შეკითხვებს უპასუხა, რომლებიც იმდენი დაგროვდნენ, რომ სკამები არ გვყოფნიდა აუდიტორიაში.

ჩვენ მართვის რვა გაკვეთილი განვიხილეთ, რომლებიც მისი მიდგომის უმნიშვნელოვანეს ელემენტს წარმოადგენენ. მიუხედავად იმისა, რომ ვცდილობდი ნაკლებად გადაგვეხვია თემისგან, გაკვეთილთა უმრავლესობა როგორც ცხოვრებაში, ისე ბიზნესში შეიძლებოდა გამოგეყენებინა. ქვემოთმოყვანილ სტატიაში მე აღვწერ ამ გაკვეთილებს და ფერგიუსონს თავისი აზრის დაფიქსირების საშუალებას მივცემ.

1. ფუძიდან დაწყება



1986 წელს კლუბში მოსვლისას სერ ალექსმა გუნდის ახალგაზრდებთან მუშაობა შეცვალა. მან ორი "ოსტატობის ცენტრი" შექმნა, რომელიც 8 წელს გადაცილებული ბავშვებისთვის იქნებოდა განკუთვნილი და სკაუტებს საუკეთესოების ძებნა დაავალა. ასე მოვიდნენ გუნდში დევიდ ბექჰემი, რაიან გიგზი და მრავალი სხვა, რომლებიც მოგვიანებით ცნობილ "კლას 92"-ად იქცნენ.

ახალგაზრდებზე ფსონის დადება სარისკო იყო, ცოტა ვინმეს თუ სჯეროდა, რომ საფეხბურთო თვალსაზრისით ეს ბავშვები რამე წარმატებას მიაღწევდნენ.

ფერგიუსონი კი ალღოს არ ღალატობდა. მან იცის სხვაობა კლუბის შექმნასა და გუნდის შექმნას შორის.

სერ ალექს ფერგიუსონი: იმ მომენტიდან, როცა "მანჩესტერ იუნაიტედში" მოვხვდი, მხოლოდ ერთ რამეზე ვფიქრობდი: როგორ ავაშენო საფეხბურთო კლუბი. მინდოდა ყველაფერი ამეშენებინა, დაწყებული საფუძვლიდან. ეს აუცილებელი იყო, რათა სიმყარე შემექმნა და ძირითად გუნდში ფეხბურთელთა მუდმივი მოზიდვა შემძლებოდა. ასეთი მიდგომით ფეხბურთელები ერთად ვითარდებიან და კავშირს გამოიმუშავებენ, რაც თავის მხრივ გუნდურ სულს აჩენს.

ჩემი მოსვლის დროს ერთადერთი ფეხბურთელი ჰგავდა 24 წლისას. შეგიძლიათ ასეთი რამ "მანჩესტერ იუნაიტედში" წარმოიდგინოთ? ვიცოდი, რომ ახალგაზრდობაზე აქცენტის გაკეთება გუნდის ისტორიაზე კარგად აისახებოდა, ჩემი ადრეული გამოცდილება კი მეუბნებოდა, რომ ახალგაზრდებთან ერთად გამარჯვება შეიძლებოდა და მე მათთან მუშაობა ვიცოდი. ამიტომ დარწმუნებული ვიყავი, რომ "იუნაიტედის" ძალის დასაბრუნებლად ახალგაზრდა სტრუქტურის რეორგანიზება იყო საჭირო. შეგიძლიათ თქვათ, რომ სიმამაცე გამოვავლინე, მაგრამ უმართლებს მას, ვინც რისკავს.

პირველი, რაზეც ახალბედა მწვრთნელები ფიქრობენ, ეს არის ის, თუ როგორ გაიმარჯვონ - როგორ გადარჩნენ. ამიტომ, მათ კლუბში გამოცდილი ფეხბურთელები მოჰყავთ. ეს იმიტომ, რომ თქვენ იმყოფებით ინდუსტრიაში, რომელიც შედეგებს ემყარება. რომელიმე კლუბში ზედიზედ სამი მარცხი ავტომატურად ნიშნავს გაძევებას, თანამედროვე რეალობაში კი დირექტორებისა და მფლობელების ახალი თაობა ნაკლებად თუ მისცემს ვინმეს ახალი გუნდის ასაშენებლად ოთხ წელიწადს.

მატჩის მოგება - ეს მოკლევადიანი დავალებაა, ხომ შეიძლება მომდევნო შეხვედრა წააგო. კლუბის შენებას სტაბილურობა და მუდმივობა მოსდევს. არ მინდა პირველ გუნდს მოვაკლო ყურადღება, მაგრამ ახალგაზრდების განვითარებაში ჩვენი ჯაფა "იუნაიტედის" სამომავლო გამარჯვებების საფუძველი გახდა. ახალგაზროდა გუნდის ნამდვილი სულია.

ყოველთვის ვამაყობ იმის ხილვით, თუ როგორ ვითარდება ახალგაზრდა ფეხბურთელი. მწვრთნელის სამუშაო მასწავლებლის სამუშაოს ჰგავს - ჩვენ ხალხს უფრო მეტისკენ ვუბიძგებთ. ვაძლევთ მათ უკეთეს ტექნიკურ აზროვნებას, ვაქცევთ გამარჯვებულად, უკეთეს ადამიანებად და მათ შეუძლიათ ცხოვრებაში ყველაფერს მიაღწიონ. როცა ახალგაზრდა ფეხბურთელს შესაძლებლობას აძლევ, შენ არამარტო ახანგრძლივებ გუნდის ცხოვრებას, არამედ იძენ ლოიალურობას. მათ მუდამ ემახსოვრებათ, რომ სწორედ შენ მიეცი მათ პირველი შანსი. როგორც კი დაინახავენ, რომ მათთის იბრძვი, ისინი შენ მეთოდებს მიიღებენ. იქმნება ოჯახური ატმოსფერო. თუ ახალგაზრდებს ყურადღებას დაუთმობ და თავის გამოჩენის საშუალებას მისცემ, მათ შეიძლება გაგაოცონ.


2. არ გეშინოდეს გუნდის გადაწყობის



ფერგიუსონს გუნდის გადაწყობის არ ეშინოდა. მან ტიტულები ხუთი სხვადასხვა შემადგენლობით მოიგო. ის მოთამაშეებს დონეს და საერთო თამაშში მათ ღვაწლს ხედავდა. ხანდახან გამოცდილ მებრძოლებს წასვლა უხდებოდათ, რათა უფრო ახალგაზრდა ამხანაგებისთვის გზა დაეთმოთ.



ჩვენს ხელთ არსებული მონაცემებით, ფერგიუსონი წარმატებულ საქმიანობას ეწეოდა სატრანსფერო ბაზარზე. ის დიდ თანხას დებდა ფეხბურთელებში, რომელთაც კლუბში მოსვლის დროს 25 წელიც კი არ შესრულებოდათ. მისი ხელმძღვანელობის ქვეშ კლუბი სწორედ ასეთ ფეხბურთელებზე აკეთებდა აქცენტს. ამასთან ერთად, ფეხბურთელებს, რომელთაც მაღალ დონეზე თამაში კიდევ რამდენიმე წლით შეეძლოთ საკმაოდ დიდი რესურსი მოჰქონდათ. თავის პრინციპებს ფერგიუსონი იშვიათად ღალატობდა, ამიტომ რობინ ვან პერსის მსგავსი ფეხბურთელების შეძენა იშვიათად ხდებოდა. ახალგაზრდობა დროს იღებდა, რათა თავი გამოეჩინა, ხოლო ასაკოვნები თანდათან თამაშს ასრულებდნენ, თუმცა რაიან გიგზი და რიო ფერდინანდი კლუბის ტრადიციებისა და სულის შესანარჩუნებლად რჩებოდნენ.

ფერგიუონი: ჩვენ მოთამაშეთა სამი დონე განვსაზღვრეთ: ისინი, ვინც 30 წელს გადასცდა, რომლებიც 23-დან 30-წლამდე იმყოფებიან და ახალგაზრდები. იდეა მდგომარეობდა იმაში, რომ ახალგაზრდა ფეხბურთელები ვითარდებოდნენ, ხოლო უფროსი ფეხბურთელები გადიოდნენ სტანდარტებს და მიცემულ თემებს. მიუხედავად იმისა, რომ მუდამ ვცდილობდი უარმეყო თეორია იმის შესახებ, თითქოს წარმატებული გუნდი მხოლოდ 4 წელიწადს არსებობს, ვფიქრობ, ეს სიმართლეა. ცვლილებები საჭიროა და ჩვენ მუდამ ვცდილობდით ვყოფილიყავით 3 და 4 წლით მოწინავე გუნდი და ჩაგვედინა ისეთი ქმედებები, რომელიც ჩვენი მომავლის ხედვას ეყრდნობოდა. რადგანაც "იუნაიტედში" დიდ ხანს ვიმყოფებოდი, შემეძლო საკუთარი თავისთვის ხანგრძლივი გეგმების დასახვის ნება მიმეცა, რადგან არავინ ელოდება, რომ მე წავალ. ამაში ძალიან გამიმართლა. ჩვენი მიზანი თანაბარი განვითარება იყო, ძველი მოთამაშეების ახლით ჩანაცვლება. ძირითადად, ყველაფერი ორ პრინციპს ემყარება: პირველი, ჩვენ უნდა მივმხვდარიყავით, ვის შეეძლო მომდევნო ნაბიჯის გადადგმა და როგორი იქნებოდა იგი 3 წლის შემდეგ; მეორე, ხომ არ არსებობდა იმის ნიშნები, რომ მოთამაშეები იფიტებიან? ვიღაცას შეუძლია დიდხანს ითამაშოს, როგორც რაიან გიგზს, პოლ სქოულზს, რიო ფერდინანდს, მაგრამ ასაკის უარყოფა არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება. ყველაზე რთული იმ მოთამაშის გაშვებაა, რომელიც თავისებურად შესანიშნავი ადამიანია, მაგრამ მოედანზე მის მიერ ნაჩვენები ნიშნები არჩევანს არ გიტოვებს. თუ შეამჩნევ ცუდი მხრისკენ გადახრებს, საკუთარ თავს უნდა ჰკითხო, რა იქნება ორი წლის შემდეგ.

წყარო: theatreofdreams

გაგრძელება იქნება.