როცა ისინი საუკეთესო ფორმაში იმყოფებოდნენ პეპ გვარდიოლას "ბარსელონას" წინააღმდეგ თამაში სულის-გამანადგურბელი გამოცდილება იყო და მე ვიცოდი: ჩემპიონთა ლიგის ფინალში ორჯერ ვითამაშე მათ წინააღმდეგ და ორივეჯერ დამარცხებულთა მხარეს.

ეს ფაქტი მხოლოდ იმას არ იუწყებოდა, რომ ევროპული თასის ფინალი წავაგეთ. ეს იყო ტკივილი, იმ დროს გრძნობდი, რომ არ იყავი იმ მდგომარეობაში, რომელშიც ჩვეულებრივ "მანჩესტერ იუნაიტედის" ფეხბურთელები აღმოჩნდებიან. ამაში ვგულისხმობ ბურთის ფლობის მაღალ მაჩვენებელს, ტემპის დაწესებას, მატჩის კონტროლს. როცა "ბარსელონას" ეთამაშები, ამას თავად აკეთებენ.

მაშინაც კი, როცა "ბარსელონა" "ოლდ ტრაფორდზე" საპასუხო შეხვედრაში დავამარცხეთ, ყველაზე მთავარი, რაც დამამახსოვრდა - გოლის გარდა - იყო მათი ბურთის ფლობა. მათ მხარდამხარ ვერ შევეჭიდეთ, მაგრამ დავუპირისპირეთ შესაძლებლიდან საუკეთესო და თავი დავიცავით.

იმ ეპოქაში "ბარსელონა" განსაკუთრებული იყო. ეს უდავოდ მსოფლიოს საუკეთესო გუნდი იყო და ამ სეზონში მათი შემტევი ხაზით დავინტერესდი, რომელსაც მესი, სუარესი და ნეიმარი წარმაოდგენენ. მათ სანახავად კვირას "მესტალიაზე" მე და ჩემი ყოფილი თანაგუნდელი, ფილ ნევილი ჩავედით და იქ პიტერ ლიმი გვმასპინძლობდა, რომელიც "ვალენსიას" ფლობს და "სოლფორდ სიტიში" თავისი წილი აქვს ჩვენთან ერთად.



"ბარსასთვის" ტელევიზიით რამდენიმეჯერ მიყურებია და ეს მხოლოდ ანარეკლი იყო მათი, მაგრამ თამაშის დროს თვალის დევნებისას დავრწმუნდი, რომ ერთხელ არსებული გუნდისგან მხოლოდ აჩრდილი დარჩა. ისინი ისევ აკეთებენ ბევრ პასს, მაგრამ ტემპი მიახლოებულიც კი არ არის ძველთან. თვალწარმტაცი სისწრაფე და რღვევა გაქრა. მათ მატჩი დამატებულ დროში მოიგეს, მაგრამ იმ დროისთვისაც კი რთულად ქმნიდნენ მომენტებს.

როცა გუნდებსა და ინდივიდუალურ ფეხბურთელებს შორის პარალელის გავლება ვცადე და პირადი აზრის დაფიქსირება მომიხდა, მხოლოდ ერთი სიტყვა ვიპოვე - "მოსაწყენი". ეს არ არის დაკნინება, მაგრამ ეს საუკეთესო სიტყვაა იმის აღსაწერად, თუ როგორ გაუქრა გუნდს სტილი, რომელმაც ისინი ერთ დროს პლანეტის საუკეთესო გუნდად აქცია - ზოგი მათგანი კი კლუბში დიდი ხანია თამაშობს. ნახევარდაცვაში კვირას ხავი, ხავიერ მასკერანო და სერხიო ბუსკეტსი წარმოადგენდნენ.

ეს არ იყო "ბარსელონას" ერთი ლამაზი დღე, რომელშიც სუარესი წვალობდა და ნეიმარი აქა-იქ აშუქებდა. მარჯვენა მცველი, დანი ალვეში განიცდიდა ისეთ ზეწოლას, რომელიც მანამდე არასოდეს ეგრძნო. "ვალენსია" უკეთესად ორგანიზებული გუნდი იყო და თამაშიც მათ უნდა მოეგოთ.

რომ შევაჯამოთ, "ბარსელონამ" მიმდინარე წელს მხოლოდ რვა ქულა დაკარგა და "რეალს" ორი ქულით ჩამორჩება. მაგრამ სინამდვილეში, ისინი თამაშობენ ფეხბურთს, რომელსაც რაღაც აკლია.

რაც შეეხება მესის, მისმა მიღწევამ იგი სხვა მატჩში მონაწილე ფეხბურთელებისგან განაცალკევა. მაგრამ მასშიც კი, ისევე როგორც სხვებში მე შევამჩნიე მოსაწყენი ხასიათი. ის არასდროს ყოფილა ფეხბურთელი, რომელიც ბურთის დაკარგვის დროს თავის ფეხბურთელებს ეხმარება და უკან ჩამოდის, მაგრამ ახლა ის გაცილებით უფრო ნაკლებად მოძრაობს.



ისეთი ახალგაზრდა მწვრთნელისთვის, როგორიც ლუის ენრიკეა რთული იქნება მესისა და დანარჩენი ფეხბურთელების თამაშის სტილის შეცვლა. მათ ყველაფერი მოიგეს. მათ მსოფლიო დაიპყრეს.

ამან "იუნაიტედის" საუკეთესო წლები და ყოველი სეზონის შემდეგ გუნდურად უფრო და უფრო მეტი ზრდა გამახსენა. პირველ ყოვლისა, ჩვენ გვყავდა მწვრთნელი, სერ ალექს ფერგიუსონი, რომელიც გვმუხტავდა. ასევე "იუნაიტედის" ფეხბურთელები, შენ ყოველთვის გეშინოდა ზაფხულის ტრანსფერების და იმის, თუ როგორ იმოქმედებდა ეს გუნდში შენს ადგილზე. შემიძლია ფერგიუსონის გარეშე დარჩენილ "იუნაიტედსა" და გვარდიოლას გარეშე დარჩენილ "ბარსელონას" შორის კავშირი დავინახო.

როცა 2009 წლის ივლისში წინასასეზონო შეკრებიდან დავბრუნდით, ვგრძნობდით, რომ სერ ალექსი რომში "ბარსელონასთან" მაისში ფინალში დამარცხების გამო ისევ გვიბრაზდებოდა. მიზანი ყოველთვის მატჩის მოგება იყო.

"ბარსელონას" ყურებისას კი მივხვდი, რომ გვარდიოლას ეპოქა დასასრულს მიუახლოვდა. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ფეხბურთელები აღარ არიან დიდი გუნდის წევრები, უბრალოდ მათ თამაშის სხვა გზა უნდა იპოვონ. "რეალმა" და "ბაიერნმა" თამაშის ახალი გზა აღმოაჩინეს, განსაკუთრებით "ბარსელონას" წინააღმდეგ.



კვირას ისინი ანდრეს ინიესტას გარეშე თამაშობდნენ, დიდებული ფეხბურთელის, რომელიც ნებისმიერ გუნდს დააკლდებოდა. 2011 წლის ფინალიდან წამოღებული ინიესტას მაისური ჯერ კიდევ მაქვს. მან მთხოვა, რომ მატჩის შემდეგ მაისურები გაგვეცვალა. მისი მაისური კი სადღაც ჩემს საწყობში მაქვს. ამაში უპატივცემულობას არ ვგულისხმობ, ეს მხოლოდ იმას ნიშნავს, რომ თამაშის დღიდან სამახსოვროდ არაფერი მომქონდა. სახლში ასეთი არაფერი მაქვს, გარდა 2008 წელს ჩემპიონთა ლიგის მოგების დღეს ჩაცმული მაისურისა, რომელიც ჩემს უფროს შვილს თავისი საძინებლის კედელზე უკიდია.

ოქროს ბურთს შვაინშტაიგერს მივცემდი

ოქროს ბურთისთვის სამი ბრწყინვალე ფეხბურთელი იბრძვის, მაგრამ რთულად დაგეთანხმებით, რომ მანუელ ნოიერის გარდა ნომინაციაზე წარდგენას სხვა გერმანელი ფეხბურთელი არ იმსახურებდა. ჩემზე რომ იყოს დამოკიდებული, მსოფლიო ჩემპიონატის დროს მსოფლიო ჩემპიონატზე გამარჯვებული ფეხბურთელებისგან შევადგენდი ნომინაციას.



ტომაშ მიულერი, ტონი კროოსი და ბასტიან შვაინშტაიგერი - სამივე დიდებულები იყვნენ, მაგრამ წლის საუკეთესო ფეხბურთელად მე შვაინშტაიგერს ავირჩევდი.

წყარო: independent