უეინ რუნი პირველად 2002 წელს დავიმახსოვრე, როცა "ოლდ ტრაფორდზე" "ევერტონის" რიგებში შეცვლაზე შემოვიდა. თავისი 15 წუთიანი შესანიშნავი გამოსვლის განმავლობაში რამდენიმეჯერმე მოახერხა ჩემი მოტყუება. მაშინვე ნათელი გახდა, რომ ეს 17 წლის ბიჭი უდიდეს ნიჭს ფლობდა. 12 წლის განმავლობაში ინგლისის საუკეთესო ფეხბურთელად ყოფნა - უდიდესი მიღწევაა.
29 წლის ასაკში ნაკრებში ჩატარებული 100 შეხვედრა ნებისმიერი ადამიანისთვის დიდი მიღწევაა. რუნის გოლები მისი ხარისხიანი გამოსვლის შედეგი გახდა. ის ახლაც კი არის ფეხბურთელი, რომლის მიმართ მთელი ყურადღებაა მიპყრობილი, როცა გარდატეხის შეტანაა საჭირო. ესტონეთის ნაკრების წინააღმდეგ გამართული წინა შეხვედრა გამონაკლისი სულაც არ ყოფილა.
ევრო 2004-ზე ჩვენი ნაკრები პორტუგალიას დაამარცხებდა, რომ არა უეინის ტრავმა. მჯერა, რომ ჰოლანდიასაც გავცდებოდით და ფინალში გავიდოდით. ყველაფერი ელემენტარულია - იმ ტურნირზე მოწინააღმდეგეები რუნის ენერგიასა და საგოლე შესაძლებლობებს ვერ უმკლავდებოდნენ. ამის შემდეგ, როგორც სხვა ინგლისელი ფეხბურთელებიც, ისე უეინი უფრო რთულ ტურნირებზე აღმოჩნდა, სადაც ინგლისის ნაკრების წარუმატებლობა დიდი იმედგაცრუებაა.
არა მარტო ის. იმავეს თქმა შემიძლია სხვა ოთხ საერთაშორისო ტურნირზეც. როგორც გუნდი, ინგლისი არასაკმარისად კარგი იყო და 2004 წლის შემდეგ ეს ისტორია განმეორდა. უეინს მოუწევს ბალანსი იპოვოს პირად მიღწევებსა და სანაკრებო წარუმატებლობებს შორის. გოლისა და გამოჩენის აღნიშვნა მნიშვნელოვანია და სწორია, რომ დღევანდელი საღამო რუნის მიეძღვნება. თუმცა საბოლოოდ მაინც თასებით განგსჯიან, რუნის კი დრო ეწურება ნაკრებთან ერთად რამის მოსაგებად.
რუნის სადებიუტო მატჩი 2003 წელს
ავსტრალიასთან მატჩში მოედანზე ვიყავი, ყოველ შემთხვევაში პირველ ტაიმში მაინც და მახსოვს როგორ გამოჩნდა რუნი შემადგენლობაში. ის იყო მოზარდი, რომელიც ველოსიპედზე მოსეირნე ბიჭად წარმოიდგენდი. მაგრამ, ამავდროულად ის ფსიქოლოგიურად ძალიან ძლიერი იყო. არასდროს მინახავს მღელვარე - არც ინგლისის ნაკრებში პირველად გამოჩენისას, არც "მანჩესტერ იუნაიტედის" გასახდელში 18 თვის შემდეგ.
უეინი არასდროს იჯდა კუთხეში და აზრებს არასდროს იტოვებდა გონებაში. ჯერ კიდევ პატარაობისას ის თანაგუნდელებს ეუბნებოდა, თუ ვინ ითამაშა კარგად და ვინ არა. მორცხვობა - ეს უეინის სტილი არ არის. რუნი - სანიშნე ფიგურაა, სამართლიანი ადამიანი. მის ასაკში "ევერტონის" დატოვება მამაცური საქციელია, მაგრამ თუ ამის შესახებ ოდესმე უნანია, ამას არასდროს ამჟღავნებდა.
დავამატებ, რომ რუნის შესანიშნავი მუსიკალური ხმა აქვს, რომელიც გასახდელში შეგიძლიათ მოისმინოთ. მისი დუეტი
ედ შირანთან ერთად ჩემთვის სიურპრიზი არ ყოფილა.
ფეხბურთს მივუბრუნდეთ, რომელიც მას კარგად გამოსდის. შეუძლია დასრულება, იქნება ეს უბრალოდ დამატება, თუ გონების დამძაბველი გოლი. იცის გადაცემის გადაწოდება, გრძელი თუ მოკლე. იცის თავით თამაში. შეუძლია ბრძოლა. ევრო 2004-ს დასაწყისში ის მფრინავ მანქანასავით იყო, რომელიც დაცვას თელავდა. მაგრამ დრო და დრო თქვენი თამაში უნდა შეიცვალოს. ვფიქრობ, ის თქვენი სურვილის გარეშეც კი იცვლება.
ხალხი ამბობს, რომ რუნის შეეძლო მიეღწია იმისთვის, რასაც ლიონელ მესიმ მიაღწია, რომელიც გაცილებით ხშირად იტანს გოლებს და დრიბლინგის ხარჯზე უფრო მეტ მცველს ატყუებს. მაგრამ ისინი სხვაგვარი ფეხბურთელები არიან. ვერასდროს იხილავთ მესის, რომელიც თავის საჯარიმოსთან ახლოს მოწინააღმდეგისთვის ბურთის წართმევას ცდილობს. უეინი კი ამას მუდმივად აკეთებს და დრო და დრო ეს ენთუზიაზმი მის საწინააღმდეგოდ მოქმედებს.
უნდა გვახსოვდეს, რუნი ასეთ დონეზე 16 წლის განმავლობაში თამაშობს. მას ტრავმები ჰქონდა. როცა 30 წლის ხარ, ვერ ითამაშებ ისე, როგორც ახალგაზრდობაში. უეინი თავისი უნივერსალურობის გამოც დაზარალდა. მას შეუძლია ითამაშოს ნებისმიერ პოზიციაზე დაწყებული ორივე ფლანგიდან, დასრულებული ნახევარდაცვის ცენტრითა და "ათიანის" პოზიციით. თუმცა ჩემი აზრი იგივეა, მან ცენტრ-ფორვარდად უნდა ითამაშოს, სადაც უფრო ხშირად გააქვს გოლები.
რამდენიმე ხნის წინ მკითხეს მინდოდა თუ არა 100 მატჩიანი ნიშნულის მიღწევა, როგორც ეს სტივენ ჯერარდმა, დევიდ ბექჰემმა, ეშლი კოულმა, ფრენკ ლამპარდმა და ახლა უკვე რუნიმ მოახერხეს. ჩემი პასუხი მარტივია: არ ვთვლი, რომ ნაკრებში დასარჩენად საკმარისად კარგად ვთამაშობდი. რაღაც მიზეზის გამო სვენ-იორან ერიკსონი ჩემ გამოძახებას განაგრძნობდა. ლოიალურობისთვის მისი მადლიერი ვარ, მაგრამ 2004 წლის გამოსვლიდან გამომდინარე ჩემი განაცხადს მიღმა დატოვება ღირდა.
ჩემი დამოკიდებულება იქამდე მიდის, რომ ციფრები მნიშვნელოვანი არ არის. მნიშვნელოვანია თქვენი თამაშის ხარიხი, სანაკრებო კარიერის ბოლოს კი, რომელიც ევრო 2004-ს დაემთხვა ვგრძნობდი, რომ ძლიერ დავსუსტდი. გუნდში ადგილი არავის აქვს გარანტირებული. მესმოდა, რომ თუ ცუდ ფორმაში ვიქნებოდი, სერ ალექსი თამაშის მიღმა დამტოვებდა და ამან გონზე მოსასვლელად დრო მომცა. ინგლისთან ერთად კი ვგრძნობდი, რომ ფორმის აღდგენას ვერ მოვახერხებდი.
მე ვფიქრობ - მე იმედი მაქვს! - რომ რუნის კიდევ ერთი მსოფლიო პირველობა ექნება ევროპის ჩემპიონატის შემდეგ. არ მინდა, რომ მისი საერთაშორისო კარიერა ისე დასრულდეს, როგორც ეს მრავალ ჩვენგანს შეემთხვა. უფრო ზუსტად, თარო სავსეა საკლუბო მედლებით, კარადა კი მხოლოდ კეპებით და ინგლისის ნაკრებისგან იმედგაცრუების დღეებით.
პიკე შესაძლოა პრემირ ლიგაში გადავიდესსაინტერესო იქნება იმის ხილვა, დაბრუნდება თუ არა ჩემი ყოფილი თანაგუნდელი, ხერარდ პიკე ინგლისში თუ "ბარსელონა" მის გაყიდვას მოინდომებს. ბოლო შეხვედრაში ლუის ენრიკემ ის განაცხავს მიღმა დატოვა და მიუხედავად იმისა, რომ ის ნიჭიერი მცველის, ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ესპანეთი და "ბარსელონა" მისთვის მისწრებაა.
მას უყვარს იმ გუნდში თამაში, რომელიც ბურთს ფლობს. საშინაო არენაზე ის კარგია, მაგრამ ინგლისის გუნდების წინააღმდეგ გასვლაზე თამაში - ეს მცველისთვის სულ სხვა დავალებაა. "ბარსელონასა" და ესპანეთის ნაკრებთან ერთად მისი წარმატება დაუჯერებელია. მაგრამ მიმაჩნია, რომ პრემიერ ლიგაში პიკეს გაუჭირდება.
წყარო:
carrick.ru