არ ვფიქრობ, რომ რუნის თამაშმა სტიუარტ დაუნინგს სერიოზული ტრავმა მიაყენა. იქიდან გამომდინარე, რაც მე დავინახე, უეინი მოწინააღმდეგის შეჩერებას ცდილობდა, მაგრამ საბოლოოდ ისე გამოვიდა, რომ მისი ფეხი იმაზე მაღლა აღმოჩნდა, ვიდრე თავად სურდა. ამ ეპიზოდში მოთამაშეთა განლაგებამ გამაკვირვა. დაუნინგი რომ მეკარის პირისპირ გასულიყო, არავითარი შეკითხვა არ გამიჩნდებოდა.

ყოველ შემთხვევაში, უეინი ფეხბურთელთა იმ ტიპს მიეკუთვნება, რომლებიც საუკეთესო თამაშს ფლანგზე აჩვენებენ. ვფიქრობ, ბოლო წლების განმავლობაში მოწინააღმდეგეებისადმი ძალიან მეგობრული დამოკიდებულება აქვს. თავადაც ხედავთ, როგორ ეხმარება მათ, როცა წააქცევს. რუნი გაცილებით უკეთესია, როცა მასში მრისხანება და ბინდი ბუდობს. სწორედ ასეთი იყო 12 წლის წინ, როცა მოედანზე გავიდა. ის იყო აგრესიული ფეხბურთელი, რომელიც არ მალავდა, რომ მარცხს ვერ ეგუება.

რაც შემეხება მე, დაჯარიმების შემდეგ იშვიათად წამოვაყენებდი ხოლმე ვინმეს და თუ ამას ვაკეთებდი, მხოლოდ მაშინ, როცა მსაჯი ყვითელი ბარათის ჩვენებას აპირებდა - იქნებ აზრი შეეცვალა.

მაკვირვებს ის ფაქტი, რომ ფეხბურთელები ასე ხშირად ართმევენ ერთმანეთს ხელს. ხელის ჩამორთმევით მატჩის შემდგომ უნდა შემოიფარგლოთ და არა მის დაწყებამდე. ფეხბურთელებმა და ქომაგმა მოწინააღმდეგეების გარჩევა უნდა შეძლონ - როგორც ამას როი კინი და პატრიკ ვიეირა აკეთებდნენ. ახლა კი ისე ესალმებიან ფეხბურთელები ერთმანეთს, თითქოს დიდი ხნის დაკარგული მეგობარი ენახოთ. როცა მე ვთამაშობდი, მიმაჩნდა, რომ ასეთი რამ შოუზე იყო გათვლილი, სინამდვილეში კი წარმოდგენა არ ჰქონდათ ერთმანეთის შესახებ. ახლა კი მეჩვენება, რომ ფეხბურთელები მოწინააღმდეგის გულის მოგებაზე არიან გადართულები.

წყარო: the independent