როგორც იცით "მანჩესტერ იუნაიტედის" ლეგენდა, პოლ სქოულზი The Independent-ის საშუალებით თავის გრაფას აქვეყნებს, რომელშიც ამა თუ იმ საკითხის შესახებ მოგვითხრობს. გთავაზობთ უკანასკნელი გრაფის ქართულ თარგმანს.

"ინგლისის ნაკრების გარდა, მთელი ჩემი კარიერის განმავლობაში სერ ალექს ფერგიუსონის გუნდურ დარიგებებს ვისმენდი და ვიცი, რომ არ არსებობს არც ერთი წამი, როცა მოედანზე მოუმზადებელი, ან "მანჩესტერ იუნაიტედში" ჩემ სათამაშო ფორმაში დაეჭვებული გამოვდიოდი.

როცა რორი მაკილროი (მსოლფიო რეიტინგის ნომერი პირველი გოლფისტი, "მანჩესტერ იუნაიტედის" ქომაგი - პირ. თარგმანი) ამბობს, რომ ჩემი ყოფილი მწვრთნელის სიტყვებმა მას სული შეუხუთა სანამ რეიდერის თასზე წავიდოდა (გოლფის პრესტიჟული, საერთაშორისო ტურნირი, რომელიც ყოველ ორ წელიწადში აშშ-სა და ევროპის ნაკრებებს შორის ტარდება - პირ. თარგმანი) მესმის, რასაც გულისხმობს. 19 წლის განმავლობაში ჩვენი მწვრთნელი მუდამ გვაოცებდა. მას ყოველთვის ტონუსში ვყავდით.

"ოლდ ტრაფორდზე" მატჩის დღეებში ჩვეულებრივ 12:30 სთ-ზე მოვდიოდით, 12:30-დან 1,30 სთ-მდე სერ ალექსი თავის კაბინეტში იღებდა ფეხბურთელებს. ხანდახან ეუბნებოდა, რომ არ ითამაშებდნენ. ხანდახან ეუბნებოდა, რომ ფეხბურთელისთვის მოედანზე გარკვეულ როლს ხედავდა. ბოლო წლებში კი მწვრთნელის ასისტენტი, მაიკ ფელანი ჩვენთან ჰოლში შემოდიოდა და გვეუბნებოდა, რომ გუნდური შეკრებისთვის გასახდელში შევსულიყავით.

რამდენიმე კლიპს ვუყურებდით, რომელიც 10 წუთს ან დაახლოებით ამდენ ხანს გრძელდებოდა, რადგან შეიძლებოდა თავი ნებისმიერ წამს აგტკიებოდა. შემდეგ სერ ალექსი ლაპარაკობდა. მას ყველაზე უმნიშვნელო თამაშიც შეიძლებოდა ექცია ინგლისის თასის პირველი რაუნდის დაპირისპირებად, ან აუტსაიდერებთან შეხვედრა მსოფლიო ჩემპიონატის ფინალად, რადგან მოედანზე მოდუნებული არ გავსულიყავით. ის შენ თავში იჯდა. ის შენგან იმას იღებდა, რაც სჭირდებოდა.

მისი საუბრის ერთ-ერთ თემას წარმოადგენდა ფეხბურთელთა ის რიცხვი, რომელიც მთელი მსოფლიოდან, ან როგორც ჩემს შემთხვევაში იყო მიდლტონიდან მოდიოდნენ "მანჩესტერ იუნაიტედში" სათამაშოდ. "მიმოიხედეთ თქვენს ირგვლივ - ამბობდა იგი - შეხედეთ თქვენ გვერდით მჯდომ ბიჭს. იცოდეთ, რომ მისი ნდობა შეიძლება. იცოდეთ, რომ ის არ გიღალატებთ." ეს მოთამაშეებზე გავლენას ახდენდა. ხედავდი, რომ ისინი ერთმანეთს შეჰყურებდნენ.



ხანდახან ის რომელიმე კონკრეტულ მოთამაშეს მარტო მოიხელთებდა. ესაუბრებოდა გასული მატჩის გარკვეულ მოვლენებზე. ის ყოველთვის რაიმე ახალს გვიყვებოდა.

იყო შემთხვევებიც, თანაც უმნიშვნელოვანესი მატჩების წინ, როცა მას ველოდებოდით, ის კი გაცოფებული სახით მოდიოდა: "უბრალოდ გადით და მოუგეთ ამ გუნდს" - ყვიროდა და გადიოდა. ერთი წინადადება და მეტი არაფერი. გონებაში გიტოვებდა მხოლოდ აზრს, რომელიც გაფიქრებინებდა, რა მოხდებოდა რომ წაგეგო და უფრო გაბრაზებულიყო. ფიქრობდი: "მან თავისი საქმე იცის, უმჯობესია არ შევეწინააღმდეგოთ"

როცა ვთამაშობდი, მუდამ ვფიქრობდი, რომ თუ "მანჩესტერ იუნაიტედში" სათამაშოდ მოტივაცია გჭირდება, მაშინ პრობლემები გქონია. დარწმუებული ვარ, რომ რეიდერზე მიმავალი ბიჭებიც იმავეს გრძნოდენ. მაგრამ, მას შემდეგ, რაც ამ კვირაში სერ ალექსს მოუსმინეს, თავში რამდენიმე სასარგებლო რჩევა დარჩებოდათ.

რაც შეეხება თავად გოლფს, ვფიქრობ თანაბარი კონკურენცია იქნება. ევროპა ფავორიტი იქნება, რადგან მის შემადგენლობაში 4-5 საუკეთესო მოთამაშეა, მაგრამ ადვილად ვერ მოიგებენ. არ გამიკვირდება თუ შტატები მოიგებს, მაგრამ რა თქმა უნდა ევროპის გამარჯვება მსურს. სხვა საქმეა სერ ალექსის ხშირი სიტყვები, რომელსაც დაბალ დივიზიონში მოთამაშე გუნდებთან მატჩების წინ გვეუბნებოდა:

"ითამაშეთ ისე, როგორც მესამე დივიზიონის გუნდმა, რომელიც "ოლდ ტრაფორდზე" ჩამოდის. იცით, რომ თქვენ ოსტატობას ფლობთ და თუ მოედანზე მათ თითოეულ ბრძოლას მოუგებთ, ეს ოსტატობა გამოჩნდება"

გუნდებს შორის სხვაობა შემცირდა

გასულმა უქმეებმა აჩვენა, რომ ჩვენი ქვეყნის რამდენიმე წამყვან კლუბს არაფერი აქვს გარანტირებული. ნათლად გამოჩნდა "ლესტერის" ოსტატობა, რომელმაც "მანჩესტერ იუნაიტედი" დაამარცხა და ასევე გამოჩნდა "საუთჰემპტონის", "ვესტ ჰემისა" და "ვესტ ბრომვიჩის" ოსტატობა, რომელმაც "ტოტენჰემს" სძლია. შემდეგ კი "სუონსიმ" ლიგის თასზე "ევერტონს" აჯობა. ეს გუნდები კარგ ფორმაში არიან და საკმაოდ გაძლიერებულიც. მათ ოსტატობის გარკვეული დონე აქვთ და ისინი არასდროს ნებდებიან.

მე ვაკრიტიკებდი გუნდებს, რომლებიც სეზონის მოლოდინს ვერ ამართლებდნენ, მაგრამ ამჯერად უნდა შევაქო მწვრთნელები. მათი გუნდები დიდი ბიუჯეტის მქონე გუნდებზე ძლიერები აღმოჩნდნენ. ეს ეხება მარკ ჰიუზის "სტოკ სიტის", რომელმაც ამ კვირაში "ეტიჰადზე" "მანჩესტერ სიტის" დამარცხება მოახერხა.

ნაიჯელ პირსონმა "იუნაიტედის" წინააღმდეგ შემტევი გუნდი გამოიყვანა. მან მოედანზე სამი ცენტრფორვარდი დააყენა, რადგანაც მისი თქმით გოლის გატანას აპირებდა. ჯეიმი ვარდიმ და დევიდ ნიუჯენტმა იმ დღეს უდიდესი სამუშაო შეასრულეს. "ლესტერი" ცენტრში დეილი ბლინდის გავლენას გაუმკლავდა. ერთი კვირის წინ "ქპრ"-სთან მატჩში ის საკუთარ თამაშს კარნახობდა. ამჯერად კი არაფერი არ გამოუვიდა.



"ლესტერმა" პირველ რიგში აჩვენა, რომ არც ერთი წამით არ დანებდებოდა. "იუნაიტედთან" 3-1 ანგარიშის შემთხვევაში სხვა გუნდები უბრალოდ ფარ-ხმალს დაყრიდნენ. მაგრამ, დღევანდელ პრემიერ-ლიგაში ასეთი მოვლენა სულ უფრო და უფრო ნაკლებად ვრცელდება. თავს მოდუნების უფლებას ვერ მისცემ, როცა უპირატესობას ფლობ. თითოეული ქულისთვის უკანასკნელ წუთამდე უნდა იბრძოლო. აი რა აქცევს ამ ჩემპიონატს მსოფლიოში საუკეთესოდ.

რა შეიცვალა ამ წლების განმავლობაში? მოთამაშეთა ფიზიკური კონდიციები ძალიან გაიზარდა მას შემდეგ, რაც მე დავიწყე კარიერა. თამაშის ტემპი უფრო გაიზარდა. შეხედეთ დღევანდელ პრემიერ-ლიგას. იქ ძალიან მცირე ნელი ფეხბურთელია. დღევანდელი ფეხბურთელები თავიან სათამაშო ფორმას უფრო მეტად უფრთხილდებიან. როცა მე ვიწყებდი კარიერას, სატრენაჟორო დარბაზი ყოველდღიური ცხოვრების წესი არ იყო. ახლა კი თავისი მედგრობის საფუძველს 10 წლის ასაკიდან იწყებენ.

არასდროს ვყოფილვარ სატრენაჟორო დარბაზის ქომაგი, მაგრამ ჩემი კარიერის მიწურულს მის შესახებ აზრი შემეცვალა. მაიკ კრეგთან მუშაობა მსურდა, რომელიც ჩვენი გუნდის ძალისმიერი მომზადების მწვრთნელი გახლდათ და ფიზიკურად უკეთ ვგძნობდი თავს. ახლა რომ ვიწყებდე თამაშს, ასეთი მომენტები ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი იქნებოდა.

ტოპ-კლუბებს ყოველთვის აქვთ ფორმის დაკარგვისა და წაგების შიში, განსაკუთრებით მაშინ, თუ შუა კვირაში ევროპაში ურთულესი მატჩი გამართეს. ამიტომაც, პრემიერ-ლიგის სხვა გუნდები ცხრილის ლიდერებთან ჩამორჩენას მკვეთრად ამცირებენ. შესაძლოა მათ კონკურენცია მთელი სეზონის განმავლობაში ვერ გაუწიონ, მაგრამ ნებისმიერ კონკრეტულ დღეს ხელეწიფებათ ამის გაკეთება.

20 წელი ჩემი დებიუტიდან... როგორ მოვახერხე ეს?

მითხრეს, რომ წინა კვირას "იუნაიტედის" რიგებში ჩემი დებიუტიდან 20 წელი გავიდა. მაშინ ლიგის თასზე "პორტ ვეილის" წინააღმდეგ 2-1 მოვიგეთ და მე ორი გოლი გავიტანე. ჯერ კიდევ მიჭირს იმ შეგრძნების აღწერა, რომელიც 19 წლის ბიჭს აქვს, ვინც თავისი საყვარელი გუნდის რიგებში თამაშობს. არაფერი შეედრება გატანილი გოლისგან გამოწვეულ გრძნობას. ჩემი პროფესიონალური კარიერის პირველ ორ გოლს და მასთან დაკავშირებულ ემოციებს ვერასოდეს დავივიწყებ.

ჩვენმა მწვრთნელმა ძირითადის ფეხბურთელები ლიგის თასზე დაასვენა და ჩვენ მოგვცა შანსი. იმ დღეს ძირითადიდან მოედანზე მხოლოდ დენის ირვინი, როი კინი, დევიდ მეი და ბრაიან მაკკლეირი გამოვიდნენ. ახალგაზრდებიდან კი ჩემთან ერთად გარი ნევილი, დევიდ ბექჰემი, ნიკი ბატი, საიმონ დევისი და კეიტ გილესპი თამაშობდნენ.



ეს ჩვენთვის თავის გამოჩენის იდეალური შესაძლებლობა იყო, ახლა კი ასეთი პრაქტიკა მეტად გავრცელებულია. თავად ნახეთ სამშაბათს "ლივერპულმა" როგორ მისცა შანსი ისეთ მოთამაშეს, როგორიც ჯორდან როსიტერია. "არსენალმა" იგივე გააკეთა "საუთჰემპტონთან" მატჩში, მაგრამ ნაკლები წარმატებით. ეს ახალგაზრდებისათვის დიდი აუდიტორიის წინაშე თავის გამოჩენის საშუალებაა.

მაშინ ფიზიკურად ძალიან გამიჭირდა. სიმაღლით, სისწრაფითა და ძალით არ გამოვირჩეოდი. ჯანდაბა, წარმოდგენა არ მაქვს როგორ მოვახერხე! როგორც ადრე გითხარით, თანამედროვე ფეხბურთში დიდი ყურადღება ექცევა სისწრაფეს და ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული შენიშვნა, რომელსაც ახალგაზრდების მისამართით მოისმენთ არის "მას სირბილი არ შეუძლია!" თუმცა მოედანზე სხვადასხვა ტიპის ფეხბურთელებისთვის ყოველთვის მოიძებნება ადგილი.

ყოველთვის მომყავს ანდრეა პირლოს მაგალითი. შესანიშნავი ადამიანია, მაგრამ არასდროს ყოფილა ფეხბურთელი, რომელიც საჯარიმოდან საჯარიმომდე ირბენდა. ასეა ჩემ შემთხვევაშიც. ნათელია, რომ ჩვენი სარეზერვო გუნდის მწვრთნელს, ერიკ ჰარისონს ჩემი სჯეროდა და სწორედ ამან ითამაშა უდიდესი როლი. როცა შანსი გეძლევა, მისი გამოყენება უნდა შეგეძლოს."

წყარო: the independent