ვივ ანდერსონის მოგონებები "დაუჯერებელ ბიჭუნაზე".
ეს ბიჭი სუპერვარსკვლავი გახდება.
მხოლოდ ეს ვთქვით მე და ბრაიანმა პირველი ტაიმის შემდეგ პრესტონში.
ჩვენ უბრალოდ მატჩის საყურებლად წავედით, მაგრამ ამ სკოლიდან მოსულმა ბიჭმა ყველა მოლოდინს გადააჭარბა, ფანტასტიკური იყო, უნაკლო. მხოლოდ 45 წუთი დაგვჭირდა იმის გასარკვევად, რომ ის ნამდვილად იშვიათი ტალანტის მფლობელი გახლდათ. იმ მომენტში შევთანხმდით, რომ ის უბრალოდ მსოფლიოს დაიპყრობდა და ყველას გააცოებდა. ის ზედმეტად კარგი იყო. ალბათ, მხოლოდ 14 ან 15 წლის იქნებოდა და 18-19 წლის ბიჭებს ყველანაირად ჯაბნიდა. ბრყწინვალედ მოძრაობდა, მხრებში გამართული, თავაწეული, თავს ქვემოთ არ ხრიდა. ის უბრალოდ საოცარი იყო!
ასე რომ მე არასდროს არ დამავიწყდება ის მომენტი, როცა რაიან გიგზი პირველად დავინახე.
მეორე მომენტიც ისეთივე დასამახსოვრებელი იყო, როგორიც პირველი.
1988 წელს სერ ალექსმა გადაწყვიტა, რომ პირველ გუნდთან ერთად სხვა ფეხბურთელებსაც ევარჯიშათ, თუმცა ძირითადად მაინც ძირითადი შემადგენლობისთვის ტაქტიკური შეტყობინებების გაგზავნით იყო დაკავებული. მეორე გუნდი კი ახალგაზრდა ფეხბურთელებით იყო დაკომპლექტებული, რომლებიც უბრალოდ იმ მომენტში შენობაში აღმოჩნდნენ და ჩვენ წინააღმდეგ მოუწიათ თამაში. რაიანი ერთ-ერთი მათგანი იყო.
მე ალექსის პირველი შენაძენი ვიყავი "იუნაიტედში". ის ძირითადად ახალგაზრდებით ცდილობდა ხოლმე გუნდების დაკომპლექტებას. ბევრი დრო არ იყო გასული ჩემი "იუნაიტედში" გადმოსვლიდან, მაგრამ როგორც სხვა ფეხბურთელები, მეც კარგად ვგრძნობდი, რომ მისი ვარჯიშები ყოველთვის ძალიან, ძალიან ნათელი და კაშკაშა იყო. გრძელი არა, უბრალოდ ნათელი. არ ვიცი იმ მომენტში მწრთვნელს რაიანის გამოცდა უნდოდა თუ არა, მაგრამ რაიანს კარგი შანსი ჰქონდა თავის შესაძლებლობების დასამტკიცებლად.
მე მარჯვენა მცველი ვიყავი, ასე რომ როცა მწრთვნელმა მითხრა, რომ ეს ბავშვი მარცხენა ფლანგზე ითამაშებდა, სერიოზულად ვნერვიულობდი, რომ რამეს დავუშავებდი. ალბათ, იმ მომენტში 85 კილოგრამს ვიწონიდი, ეს ბიჭუნა კი 50 კილოგრამი ძვლივს იქნებოდა.
მე უკვე ვიცნობდი მას და ვიცოდი, რომ საოცარი უნარების მატარებელი ბავშვი იყო. უბრალოდ, ძალიან მეშინოდა, რომ რამეს დავუზიანებდი, ვატკენდი, ასე რომ რამდენიმე წუთი გავჩერდი და ვაკვირდებოდი.
სანამ მე ჩემს ფიქრებში ვიყავი, უცებ ბურთმა ჩემს ფეხებს შორის გაირბინა, რაიანი წინ იდგა და სანამ თავი მოვატრიალე სადღაც გაქრა და უკვე აღარ იყო.
ამ ბავშვმა ბურთი ფეხებს შორის გამიძვრინა.
მე ინგლისის მარჯვენა მცველი ვიყავი!
ეს ზუსტად ერთ გაელვებაში მოხდა, უცებ გაქრა. მაგრამ ვიცოდი, რაც გააკეთა.
გამწარებული მოვტრიალდი და შევძახე: "ამას მეორედ ვეღარ გააკეთებ, პატარა ბიჭუნა!"
მე, რა თქმა უნდა, მისი წყენინება ან შეურაცხყოფა არც მიფიქრია და გიგზმაც ეს კარგი გაგებით მიიღო. ეს ამბავი მან ამის შემდეგ ხშირად გაიხსენა და ბევრიც ვიცინეთ. თუმცა რაიანმა აღნიშნა, რომ მეორედაც მოახერხა ჩემთვის იგივეს გაკეთება, რაც მე არ მახსოვს...
მაგრამ მეორედ ამის გაკეთება არც სჭირდებოდა. მან უკვე გაიბრწყინა ჩვენს შორის, საკმარისზე მეტიც კი გააკეთა.
ვარჯიშის არც დარჩენილი ნაწილი გამოდგა მარტივი.
აუცილებლად უნდა აღვნიშნო, რომ რეალურად ძალიან სწრაფი ვიყავი. უკვე 32 წლის ვხდებოდი და, რა თქმა უნდა, 22 წლის ასაკის სისწრაფე აღარ მქონდა, მაგრამ მაინც საკმაოზე კარგი ვიყავი; ეს დაიმახსოვრეთ.
წლების განმავლობაში, მე ელვასავით სწრაფი ფეხბურთელების წინააღმდეგ ვთამაშობდი - პიტერ ბარნსი, ჯონ ბარნსი, უილი მორგანი - ისინი სისხლს მიშრობდნენ, მაგრამ გიგზმა რაც გამიკეთა ეს დაუვიწყარი და დაუჯერებელი იყო. ეს ხომ პატარა ბავშვი იყო, მაგრამ ყველაფერი, რასაც აკეთებდა ძალიან მოქნილი, სწრაფი და უბრალოდ უნაკლო იყო. არცერთ მცველს არ მოსწონდა მის წინააღმდეგ თამაში, არავის სიამოვნებდა ის, რისი გაკეთებაც რაიანს შეეძლო - ორივე ფლანგიდან შეტევა, სისწრაფე, ენერგიულობა...
როცა მცველი ხარ, ცდილობ, რომ შენი მოწინააღმდეგის ქმედებები შეისწავლო და სხვადასხვა გადაწყვეტილებები მოძებნო, სხვანაირად მოემზადო, მაგრამ ის რასაც გიგზი აკეთებდა თითქმის გაუმკლავებელი იყო. ყოველთვის სხვადასხვა ხერხს იგონებდა, რათა გაგცდენოდა და თავის საქმეს იდეალურად ასრულებდა. უბრალოდ წამის მეასედში ჩაგიქროლებდა და შეიძლება ვერც მიმხვდარიყავი როგორ მოახერხა ეს.
ეს ყველაფერი ბუნებრივად ჰქონდა. ხელოვნური მასში არაფერი არ იყო, მხოლოდ ხალხის გასაოცებლად არაფერს აკეთებდა. რაც ყველაზე მეტად მომწონდა მასში, საოცრად თავმდაბალი იყო და თან ზუსტად იცოდა თავის შესაძლებლობები. როცა ბურთი ჩემს ფეხებს შორის ასე კლასიკურად გააძვრინა, არც აღფრთოვანება გამოუხატავს, არც ირონია, უბრალოდ მშვიდად განაგრძო მატჩი. მან, პატარა ბავშვმა, "იუნაიტედის" ძირითადი შემადგენლობის მარჯვენა მცველს აჯობა და მას ამაზე რეაქცია არ ჰქონია! ყველაფერი, რასაც აკეთებდა ბუნებრივი იყო. არაფერი ხელოვნური... უბრალოდ ხედავდა შესაძლებლობებს და ყველაფერს მაქსიმალურად იყენებდა. ესაა და ეს.
ამ ვარჯიშის შემდეგ, რა თქმა უნდა, ბრიუსი და ბრაიანი მოვიდნენ და ამ შემთხვევის განხილვა დაიწყეს. გავბრაზდი და შევუბღვირე კიდეც მათ, მაგრამ ვერაფერს ვიზამდი, ისინი მართლები იყვნენ. ბავშვმა საოცრად იმოძრავა, ყველაფერი იდეალურად გააკეთა და ყველამ, ვინც იმ დღეს გიგზი იხილა, იცოდნენ, რომ ის უბრალოდ საოცარი ფეხბურთელი იქნებოდა.
თან ამ ყველა საოცარ უნართან ერთად, მას სერ ალექსი ჰყავდა. ყველამ იცით, რა ფეხბურთელები აღზარდა ფერგიუსონმა: გიგზი, სქოულზი, ბატი, ბექჰემი, ნევილები... საოცარი თაობა იყო, საოცარი შემადგენლობა, შესანიშნავი გუნდი! როდესაც კლუბი დავტოვე, მწრთვნელი ყოველთვის მეპატიჟებოდა ჩემპიონთა ლიგის თამაშებზე. მეც არცერთ მატჩს არ ვტოვებდი და ვუყურებდი, თუ როგორ საოცრად ვითარდებოდნენ და იზრდებოდნენ ეს ბიჭები. ისინი თავად ბრწყინვალენი იყვნენ, მაგრამ მათ განსაკუთრებულობას სერ ალექსი მატებდა.
სერ ალექსი ყველასთვის იდეალური მწრთვნელი იყო. ის თავისუფლად სვამდა სკამზე ფეხბურთელებს, არ ეშინოდა ახალი სახეების შემადგენლობაში დაყენების, არ ეშინოდა სახელების. მოთამაშეებს ინტერვიუების მიცემის უფლება არ ჰქონდათ, არც სწრაფი მანქანების ყოლის უფლებას აძლევდა. შესაძლოა ერთი კარგი ფეხბურთელი მწრთვნელის სიდიადეზე არ მეტყველებდეს, მაგრამ ოთხი, ხუთი, ექვსი, მთელი შემადგენლობა... არ ვიცი რა უნდა ვთქვა. არავინ იცის, თუ რამდენად რთული იყო ეს სერ ალექსისთვის, მაგრამ ის ბრწყინვალე იყო და მისთვის სირთულეები არ არსებობდა. ამ ბიჭებს ძალიან გაუმართლათ, რომ სერ ალექსთან მოხვდნენ. განსავითარებლად და მსოფლიო დონის ფეხბურთელად ჩამოსაყალიბებლად უკეთეს ადგილს ვერც ინატრებდი.
რაიანს სწორი მწრთვნელი ჰყავდა, სწორ დროს და სწორ კლუბში. არ ვიცი რა მოხდებოდა თუ ის სხვა კლუბში აღმოჩნდებოდა, მაგრამ იმ მომენტში ყველაფერი ბრწყინვალედ წავიდა. ის და "მანჩესტერ იუნაიტედი" ერთად იდეალური წყვილი იყო. მან სხვების ოცნებაზე მეტს მიაღწია. საოცრად ბევრი შეძლო, ფეხბურთელები ამაზე არც ოცნებობენ.
ახალგაზრდობაში ყველა ლიგის მოგებაზე ოცნებობს.
მან ეს 13-ჯერ შეძლო.
ცამეტი.
და ამასთან ერთად ორი ევროპის თასი, ორი და რამდენიმე მცირე ტიტულიც, რომლებსაც აღარც კი ჩამოვთვლი.
ამის შემდეგ მე მის წინააღმდეგ მომიწია თამაში, როცა "შეფილდში" ვიყავი და გამოიცანით: ეს ისევ არ იყო მარტივი! მწრთვნელები მეუბნებოდნენ, რომ თავიდანვე მომეშორებინა, ადრეულ წუთებზევე ჩამერტყა და მეგრძნობინებინა, რომ იქ ვიყავი და ასეთი შუადღე ელოდა.
მაგრამ მთავარი ისაა, რომ გიგზს ესეც კი სიამოვნებდა. ის ფიზიკურად არასდროს გეხებოდა. სხვა ვინგერებს უბრალოდ რამდენიმეჯერ ჩაარტყამდი და ისინი აღარც ჩანდნენ, მაგრამ გიგზთან ესე ვერ ითამაშებდი. ის აქაც უნიკალური აღმოჩნდა და ამისგანაც კი სიამოვნებას იღებდა. ის უდავოდ რთული ბიჭი იყო.
ჩვენ შემდგომ ძალიან ბევრჯერ შევხვდით ერთმანეთს და ყოველთვის ვახსენებდი იმ პირველ შეხვედრას, სადაც ბურთი ფეხებს შორის გამიტარა. ამაზე ბევრს ვიცინოდით და საუბარს ვაგრძელებდით, მაგრამ მე პირადად ის დღე და ის მომენტი არასდროს დამავიწყდება.
როდესაც 15 წლის ბავშვს შეხვდები, შეუძლებელია დაზუსტებით იმის განსაზღვრა გახდება თუ არა ის დიდებული ფეხბურთელი. შეიძლება ბევრი რამ დახვდეს გზად. თუმცა არსებობს ძალიან ცოტა ადამიანი, რომლებიც იბადებიან იმისთვის, რომ სუპერვარსკვლავები იყვნენ და გიგზიც სწორედ მათ რიცხვშია.
თუ ერთხელ მაინც ნახავდით მის თამაშს, თუნდაც მაშინ, როდესაც ჯერ კიდევ ბავშვი იყო, მიხვდებოდით, რომ ის აუცილებლად გააკეთებდა ყველაფერს და შეუძლებელს შეძლებდა.
მას უნდა გაეკთებინა, უნდა გაეკეთებინა, აუცილებლად უნდა გაეკეთებინა.
ერთადერთი, რასაც მისი შეჩერება შეეძლო მხოლოდ ტრავმა იყო, რასაც ვერაფერს უზამ. მაგრამ, საბედნიეროდ, ის ჯანმრთელი იყო და თქვენ ყველამ სუპერვარსკვლავის დაბადებისა და გაზრდის ხანა იხილეთ.
ამდენი დრო გავიდა და დღემდე არავინ მინახავს გიგზზე უკეთესი. ის უბრალოდ ბრწყინვალე და დაუჯერებელი იყო და არც კი გამკვირვებია, რომ ყოველთვის საოცარ მატჩებს ატარებდა.
მე და ბრაიანი მართლები ვიყავით: ბიჭი სუპერვარსკვლავი იყო.
ავტორი:
ვივ ანდერსონიწყარო:
ManUtd.com